Een tijdje geleden poste ik een blog online en dit was letterlijk een stukje uit mijn dagboek. Ik vertelde over het einde van mijn zwangerschap en de gedachtes die ik daarbij had. Mijn schriftje gaat overal mee naar toe om dit later over te schrijven in mijn dikke dagboek, mijn notities van mijn telefoon staat ook gevuld met allerlei gedachtes die ik zo nu en dan met jullie wil delen.
Heb jij het eerste deel van mijn dagboek nog niet gelezen, klik dan even hier. Ik ga namelijk verder waar ik toen was gebleven!
Wat vorig af ging:
Wat een rollercoaster, ik werd opgenomen met zwangerschapsvergiftiging en ze wilde direct de bevalling gaan inleiden. Wat opluchting, nu gaat het echt gebeuren.. Morgen heb ik mijn kindje in armen. De uren worden, dagen en de dagen wordt een week. Het gaat niet voorspoedig en ik ben bang. Gelukkig mag Merijn blijven slapen, ik vind het nu niet meer leuk in het ziekenhuis. Het duurt me te lang. Zal alles nog wel goed komen?
Stukje uit mijn dagboek (deel 2)
Er komen verschillende witte jassen aan mijn bed. Ik heb er vanavond minstens 6 gezien en het was 23:00 uur toen ik werd opgenomen. Ik kreeg meteen te horen dat mijn bloeddruk zo hoog was dat ik het ziekenhuis niet meer mocht verlaten voordat ons kleine jongetje geboren zou worden. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik weet niet hoe het komt. Misschien de spanning want spannend is het en angst want ik ben bang voor wat er allemaal gaat gebeuren en super zenuwachtig voor de eerste ontmoeting met onze zoon.
‘We willen de bevalling z.s.m opwekken dat is beter voor zowel jou als voor de baby’ zegt een van de 6 witte jassen. Hmm.. zij gaat een ballon halen en ik bel ondertussen mijn moeder op. Ik vertel dat ik in het ziekenhuis lig met een hoge bloeddruk en dat ze z.s.m de bevalling willen opwekken. Mijn moeder vraagt of ze moet komen. Ik vertel dat ze nog moet proberen te slapen en dat ze straks een ballon in mij komen stoppen. Het kan nog wel even duren. Als je morgenochtend komt, is het tijd zat! Mijn moeder is namelijk bij de bevalling.
De witte jas komt de kamer binnen lopen en ik moet meteen ophangen. Ik vertel ze dat ik ontzettend bang ben voor wat er komen gaat en dat ik enorm veel moeite heb met mensen die mij niet kennen maar wel moeten aanraken. Mijn ziekenhuisangst. Gelukkig is dit een lieve witte jas die veel begrip toont. Ik laat het toe.. ik probeer mezelf te ontspannen en alles over mij heen te laten komen.
Het vreselijk. Het doet pijn. Ik kan me niet ontspannen. We spreken af dat als ik STOP zeg, ze even stopt. Het gaat nog redelijk maar toch schreeuw ik STOP! De witte jas stopt direct en dat wilde ik gewoon even testen. Ik heb zoveel witte jassen in mijn leven meegemaakt die gewoon hun ding doen terwijl het om mijn lichaam gaat. Ik heb nu weinig keus. Onze kleine man moet eruit en dat moet ik helaas doen met mensen die ik totaal niet ken.
Deze witte jas heeft haar best gaan maar het lukt niet. Er is nog te weinig ‘speling’ om er down under een ballon in de plaatsen. Jammer, het is niet anders. Ze smeert er nog wel een lading gel in want dat zou ook kunnen helpen. We gaan slapen en we zien morgen wel weer verder..
We zijn de nacht redelijk goed doorgekomen. Ik slaap sowieso niet lekker in een ziekenhuis en Merijn lag op een soort van stoel te slapen dus die verging van de rugpijn. We werken gewekt door een nieuwe witte jas, zij kwam nogmaals gel in brengen omdat dit de bevalling zou kunnen opwekken. Ik ben benieuwd.
Er gingen twee dagen voorbij zonder resultaat en er moest iets gebeuren aangezien mijn bloeddruk te hoog was en de kleine man inmiddels al 41,5 week in mijn buik zat. Ik ben er helemaal klaar mee maar ik besef dat ik er nog lang niet ben. We worden overgeplaatst naar een andere afdeling. Hier liggen moeders die nét zijn bevallen en die nog even ter operatie moeten blijven.
Het is hier een stuk fijner. Merijn mag wederom blijven slapen en we hebben een kamer met z’n tweetjes. We hadden beneden wat lekkers gehaald, voor zover dat kan in een ziekenhuis, en we gingen heerlijk tv kijken samen. Toppie, we hebben deze avond echt genoten. Er kwam niemand ’s nachts kijken en we hebben redelijk lekker kunnen slapen. We keken uit op het AZU waar ik vorig jaar, precies dezelfde maand, in het ziekenhuis lag omdat mijn crohn actief was. Heel gek hoe een jaar kan lopen..
De volgende dag kwamen ze voor de laatste keer gel inbrengen. Dit kon drie keer en anders had het duidelijk geen effect. De witte jas had uitgelegd dat dit de laatste keer was en dat ze, als dit ook niet zou helpen, toch opnieuw gingen proberen om een ballonetje in te brengen zodat er in ieder geval een paar CM ontsluiting kon komen. Wij hadden er geen vertrouwen in..
Mijn moeder kwam die ochtend al vroeg naar het ziekenhuis. Met de bus! Ze had sinds jaren niet meer in de bus gezeten maar dit was makkelijker vanuit hun hotel. Mijn vader besloot toch maar te gaan werken, het kon namelijk nog wel even duren! Zodra mijn moeder binnen kwam, begon het wat te rommelen.. ik besloot te gaan douche en dat deed ik liever met behulp van mijn moeder i.p.v wachten tot er een witte jas tijd had om te helpen.
In de tijd dat ik naar de douche liep had ik drie keer een wee. Het was maar twee meter lopen dus het kwam eindelijk opgang. Hopelijk trekt het nu niet weg! Ze kwamen weer toucheren en er was nu 3cm ontsluiting. Een ballon had dus geen zin meer. Ik kreeg een hoop rugweeën achter elkaar en moest al snel beginnen met wegpuffen. We lagen nog steeds op de ‘verkeerde’ afdeling te wachten tot er een plekje vrij kwam in de vloskamers.
De rugweeën hielden aan. Mijn moeder stond bij mijn hoofd mee te puffen terwijl Merijn op zijn allerhardste op mijn rug aan het duwen was. Jeetje, wat is dit heftig! Nou, ik we zullen vandaag wel ouders worden, toch? Ik hoop dat dit niet meer lang duurt..
Dit was weer een stukje uit mijn dagboek. Leuk om dit terug te lezen! Houden jullie een dagboek bij?
Geen reacties