Browsing Tag

ziekenhuisleven

Geen categorie

‘Mijn mama is altijd ziek’

ik voel me schuldig..

Het is midden in de nacht, we liggen al enkele uren in bed maar slapen lukt mij niet. Lisa wel, die ligt heerlijk in dromenland, net zoals Marlie waar ik net ben gaan kijken of er een allergische reactie gaande is. Deze keer niet en is het bij de middag gebleven, ze ligt heerlijk te slapen. Ik ben jaloers. 

Ik hoor James hoesten en voel me schuldig dat ik niet ineens mijn bed uit kan springen om naar hem toe te gaan. Ik roep hem en met zijn warme lijfje kom hij tegen mij aan liggen in bed. Even knuffelen. Lisa is ondertussen wakker geworden en pakt drinken voor James. 

Mijn mama is altijd ziek!

‘Mama is altijd ziek lijkt het’ zegt James terwijl ik nauwelijks uit mijn hoestbui kom en kreun van de pijn die ik probeer zoveel mogelijk te verbergen. 

‘Ja mama heeft immuunziekte die heel goed onder controle is door de medicijnen van het ziekenhuis maar als ik dan net als jij hoest, kan mijn lichaam niet zo goed vechten tegen de ontsteking. 

‘Kun je dan niet een hele berg pillen net zo groot als ons huis innemen zodat ze jou harder gaan helpen om te vechten’ Zegt James wijs. 

‘Als dat eens zou kunnen hé knul..’ en ik geef hem een kus. James heeft vanmiddag gehuild omdat hij denkt dat ik niet meer beter wordt. Logisch, tijdens het eten stond ineens de huisarts op de stoep, ongepland, en moest ik snel naar het UMC en de kids naar opa en oma. 

‘Als je in ademt..’ en ik leg hem de weg uit naar zijn longen. ‘Ja want je longen zitten bij je ’ruggendraad’ Lisa en ik kijken elkaar lachend aan, ‘goedzo James dat weet jij goed!’ Zegt Lisa die James inmiddels ook mama noemt. Ik leg hem uit waar de ontsteking zit en dat mama daarom zoveel naar het ziekenhuis moet maar dat ik mijn best doe om snel weer met hem te kunnen racen.

Iedere dag is hetzelfde in deze tijd.

Ik zal maar niet zeggen dat het nog acht weken kan duren voordat ik me weer een beetje de oude voel. Besef van tijd heeft hij niet, had hij wel, maar doordat er nu geen zwemles en school op de planning staan zijn we eigenlijk de dagen kwijt. Iedere dag is hetzelfde gezien de omstandigheden, werken aan school, spelletjes spelen, wandelen, spelen, dansen, zingen, televisie kijken en dat zo’n beetje op repeat. 

James zijn hoestbui is gezakt, na een keelsnoepje en een beker water, ons gesprekje over het menselijk lichaam, gaat hij weer lekker naar bed. Lisa loopt mee om hem nog even lekker toe te dekken onder zijn dekens.

Het is inmiddels 02:00 en Lisa valt binnen een seconde weer in dromenland. Dat is niet gek, ze werkt hard, loopt stage en op dit moment zijn de werkdagen wat heftiger als voor COVID-19. Ik ben trots op hoe ze zich nog altijd inzet voor haar werk ondanks de omstandigheden. 

De pijn is nauwelijks te dragen, hoelang nog?!

Tramadol, Oxazepam, Antibiotica, Paracetamol.. niets helpt. De pijn is intens. Ik probeer een fijne houding te zoeken maar dat lukt niet. James beseft zich steeds meer over mijn situatie, ben blij dat hij alles zegt waar hij mee zit want het voelt goed om daar open en eerlijk op zijn niveau over te kunnen kletsen. Soms huilen we samen omdat we balen dat we niet samen kunnen spelen, we kletsen over leuke dingen maar ook over wat er in mijn lichaam gebeurd. 

De juiste houding wordt niks. Ik strompel naar boven en zie dat James heerlijk ligt te slapen. Geef hem nog een klein kusje en wens hem goede nacht. Gelukkig heb ik nog een aantal tijdschriften die ik kan lezen en dan zal ik vast af en toe wat in dommelen net zoals de afgelopen nachten..

In het vervolg lees je dat de huisarts ineens op de stoep staat, check maar: http://www.lonnekeschrijft.nl/de-huisarts-staat-ineens-op-de-stoep/

neus- en keelamandelen operatie
Mama &zo

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

James had moeite met eten. 

2019 was een pittig jaar voor James. Hij is dol op eten maar dit ging steeds moeizamer. Hij leek zijn boterham niet goed weg te krijgen. Een afspraak bij de huisarts werd een afspraak bij de KNO- arts en toen werd het duidelijk dat James zijn keel- en neusamandelen weggehaald moest worden. 

James was nét vier jaar oud. Ik wilde niet dat hij niet kon genieten op zijn verjaardag dus dit hebben we nog gevierd en twee dagen daarna was het zover. Dan zou hij de zomer kunnen herstellen zodat hij na de zomer meteen kon instromen in groep 1. 

De voorbereiding op keel- en neusamandelen operatie.

Ik heb het James pas verteld een dag voor de operatie. Ik wilde niet dat hij onnodig spanning zou hebben vooraf de operatiedag. We keken samen wel tien keer het filmpje van hoe die dag zou gaan verlopen. Het ging prima. James koos zijn knuffels uit en samen reden we naar het ziekenhuis. 

Het moeilijkste was dat hij niet mocht eten. Het was inmiddels 09:00 uur en dat was voor hem vervelend. Papa kwam ook nog even in het ziekenhuis, samen spelletjes gespeeld en toen mocht hij zijn operatiepakje aan doen. Dit was geen probleem want hij had dit alles al gezien op het filmpje. 

Geen tranen bij de slaapdokter.

De zuster kwam hem ophalen, samen met haar bestuurde ik zijn bed naar de operatiekamer. Hij vond het geweldig, een bed op wielen mama! Ja vriend, leuk he? Bij de slaapdokter mocht James een knuffel uitkiezen en keken we nog een filmpje. Hij was heel relaxed en we hebben veel gelachen samen. 

Het overleggen naar de brancard ging ook prima. Ik wist dat het vanaf dat moment snel zal verlopen dus ik begon tegen James te vertellen dat hij een kapje op kreeg en dan lekker zou gaan slapen. Het verliep vlot, hij accepteerde alles wat er gebeurde op dat moment en tijdens een zelfverzonnen verhaaltje van mij viel hij lekker in slaap. 

Wauw, dit had ik niet verwacht van mijn kleine grote jongen. Hij was zo super stoer geweest. Ongekend. Ik daarentegen liep met tranen de OK uit. 

James kwam niet goed uit de narcose

Het duurde enorm lang voordat ik geroepen werd. Ik had het inmiddels al een keer gevraagd bij de balie. Het zou een kwartier gefixt zijn maar we waren een half uurtje verder. James lag zoals hij altijd ligt, op zijn buik met een hoop bloed op zijn gezichtje en op het bed. Ik vond dit niet prettig, heb hier zelf een handdoekje onder gelegd zodat hij niet zou schrikken als hij wakker werd. 
Het wakker worden uit de narcose was een drama. We moesten vrijveel moeite doen om hem uberhaubt wakker te krijgen. In eerste instantie op de OK zelf at hij vrolijk een ijsje. Ik dacht, wow als dit het is dan is het perfect verlopen. Helaas was dit absoluut niet het geval. James reageerde heftig op de narcose. Bij Lisa op schoot kwam hij tot rust en viel hij in slaap maar dat heeft een hele tijd geduurd. Hij moest drinken, maar dat was natuurlijk enorm pijnlijk dus dat verliep moeizaam. 

Het herstel liep niet zoals gepland.

James leek ontzettend boos te zijn op mij want ja, ik had hem voor het laatst gezien. Ik wist dat dit een normale reactie was en nam een stapje terug. Laat in de middag mochten we naar huis. De zomer was heftig, het was 40 graden en hij mocht niet naar buiten én niet zwemmen. Met de gordijnen en rolluiken dicht lag James op de bank televisie te kijken terwijl wij ieder half uur/uur hem lieten drinken en nog beetje, een ijsje gaven. 

De nacht verliep prima maar de dag daarna wilde hij niks. Hoewel hij enorm honger had deed eten natuurlijk gigantisch veel pijn. Wij hebben alles geprobeerd om hem te laten drinken. Ik had bij de Action en tweedehands een tasje met cadeautjes gekocht zodat hij iets naar uit te kijken had als hij een beker water op had. James die normaal dol is op cadeautjes en vooral op uitpakken vond hier nu niks aan. Hij hoefde niks. 

James was uitgedroogd en werd opgenomen.

In de combinatie met de hittegolf die we over ons heen kregen twijfelde ik tegen de avond of ik de huisartsenpost moest bellen. Mijn moeder zat samen met mij in de tuin terwijl James als een doodvogeltje op de bank lag te slapen. Ineens raakte James in paniek, we rende naar binnen en hij had een hele hoop bloed overgegeven. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Mijn moeder maakte James schoon en ik belde de spoedpost op. 

We moesten direct komen. James bleek inderdaad uitgedroogd. Hij reageerde nergens meer op. Zijn infuus werd geprikt in zijn arm en daar heeft hij helemaal niets van gevoelt. James moest blijven, ik was hoogzwanger en Lisa had een avonddienst. Oma bleef die nacht in het ziekenhuis slapen en zo wisselde we elkaar af door de dag heen. 

Een licht- stemmetje en op naar groep 1.

James heeft uiteindelijk vier dagen in het ziekenhuis gelegen. Hij wilde de eerste dagen zelf ook niet naar huis. Dat zegt veel. Hij voelde zich enorm zich en zwak. We speelde soms in de speelkamer maar verder zat er weinig beweging in James. De tijd hierna verliep het steeds beter hoewel hij nauwelijks durfde te eten en te drinken was het nu meer de angst dan dat het daadwerkelijk pijn deed. 

Hij heeft nog lang met een licht stemmetje gepraat maar gelukkig was hij voldoende hersteld om in te stromen naar groep 1 met de rest van zijn vriendjes en vriendinnetjes. Het was een heftige periode en hij heeft het er soms nog steeds over maar uiteindelijk is hij goed hersteld en kan hij weer lekker smullen van zijn boterhammen. 

Keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Gelukkig kan James er goed over praten en heeft hij er geen trauma aan overgehouden voor zover het nu lijkt. Ik vond het extra vervelend dat dit zo liep omdat hij zo dapper was voor de operatie.  Dit was onze ervaring met een keel- en neusamandelen operatie bij een kleuter.

Heb jij ervaring met weghalen van keel- en neusamandelen? Laat het weten. Wij zijn benieuwd!  

Persoonlijk

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen is mislukt!

Vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen en dat is een tijdje flink mislukt!

De zwangerschap was intens zoals jullie in mijn vorig artikel konden lezen. Het was lastig om regelmatig een groot stuk te moeten rijden naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. We waren hier onder controle. Net zoals bij James. De bal ging opnieuw rollen en mijn medisch dossier werd dikker en dikker. Net zoals bij James.

Marlie heeft hier gelukkig weinig van meegekregen. Zij kon zich prima vermaken in mijn buik. Uiteindelijk is zij gezond ter wereld gekomen. De geboorte van Marlie is extra bijzonder omdat grote broer James alles bewust heeft meegekregen. Ik zie hem als de dag van gisteren rennen in de ziekenhuisgang met roze ballonnen om zijn zusje te bewonderen.

Lisa en ik hebben de periode na Marlie haar geboorte keihard moeten vechten om elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat is een tijdje flink mislukt. Het kwam allemaal tegelijk. James zijn operatie bij de KNO waar ik jullie later over vertel. James begon ook aan zijn basisschool- avontuur inclusief met de bijbehorende afspraakjes. En zijn eerste zwemles werd een feit.

We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Ik werd door Lisa geduwd terwijl ik in de rolstoel zat en ik duwde vanuit de rolstoel de wagen van Marlie die nét enkele dagen oud was. Tja, ik kon de eerste schooldag van mijn zoon absoluut niet missen. Grote buikwond of niet, ik was erbij en dat was fijn.

Gebroken nachten, de zorg verdelen over twee kinderen, de onzekerheid bij Lisa en de medische situatie van mij, zorgde ervoor dat wij elkaar langzaam uit het oog verloren. Ondanks dat zaten we allebei, soms met en soms zonder elkaar op een hele dikke grote roze wolk. We genoten beide of los van elkaar van de kinderen. We waren vooral moeder en geen partners meer die alles met elkaar bespraken.

Lisa ging psychisch steeds verder achteruit. Zij zat niet lekker in haar vel. De onzekerheid bij haar moederschap. Een groot stuk onverwerkt verleden. Het niet prettig voelen op de werkvloer en dan ook nog een partner die meer in bed lag dan gezellig op de bank beneden kon zijn. Dat was heftig. Dit alles heeft er voor gezorgd dat wij elkaar op dat moment niet meer konden helpen of steunen.

Lisa werd opgenomen en we besloten om een tijdje los van elkaar te leven.

Het was een vervelende periode met nog maar weinig begrip voor elkaars situatie. Er volgde meerdere interne opnames voor Lisa waarin zei niet de juiste therapie kon krijgen die zij nodig had. Dit kregen wij thuis dan weer op ons bordje en nam ik het haar op mijn beurt weer kwalijk dat ik er hele periodes alleen voor stond met een kleuter en een baby van enkele maanden oud. Wij verloren elkaar uit het oog.

We hebben uiteindelijk moeten besluiten om een tijdje los van elkaar te leven omdat we gewoonweg genoeg hadden aan ons zelf. Hoe graag we het ook wilde, we konden elkaar op dat moment niet meer gelukkig maken. Dat was een heftig besluit maar juist door die periode van verwijten, boosheid, verdriet kwam er uiteindelijk rust en staan we nu als een ijzersterk team naast elkaar.

Door de ruimte die we een lange tijd nodig hadden, kunnen we nu die onvoorwaardelijke liefde die er altijd zat, weer voelen, elkaar steunen, naar elkaar luisteren en vooral met elkaar praten waardoor we elkaar beter begrijpen.

Onbegrip in onze omgeving over psychische klachten/ziektes.

Er heerst nog een flink taboe over psychische klachten/ziektes en de talloze diagnoses die er zijn. Er ontstaan vaak vooroordelen die niet altijd juist zijn. Hokjes houden wij sowieso niet van en daarnaast doet die stempel er ook niet toe. De juiste therapie volgen die voor jou als persoon helpt en een klik hebben met je behandelaar is zeker een must om verder te komen in dat proces.

Wij hebben ook veel onbegrip gehad uit onze omgeving en er zijn zelfs bepaalde boeken compleet dicht geklapt. Het niet openstaan voor een gesprek of uitleg en zelf conclusies trekken is triest maar de oplossing hiervoor heb ik zelf ook niet. Je kunt mensen meenemen naar informatieavonden, video’s laten zien waarin het wordt uitgelegd maar het blijft moeilijk om te begrijpen als je hier nooit mee te maken hebt gehad.

Gelukkig hebben wij ook enorm veel steun gehad van vrienden van Lisa en familie van mij die het ook niet altijd konden begrijpen maar er wel altijd waren als een van ons ze nodig had.

Samen met James en Marlie vormen wij een gelukkig gezin.

Een relatie is keihard werken in ieder opzicht. Dat zullen wij altijd een tandje harder moeten doen. Ik met zo’n dik medisch dossier en Lisa omdat ze voorlopig in therapie zal blijven. Het klinkt vreemd maar we zijn blij dat we deze periode hebben meegemaakt. De fundering van onze relatie nu op de juiste manier is gebouwd. Samen met onze kinderen James en Marlie, vormen wij een gelukkig gezin.

Het is nou eenmaal niet altijd positief. Het leven is een prachtig cadeau met alles wat daarbij komt kijken maar soms moet je heel diep gaan voordat je je dit weer kunt realiseren. Op mijn blog deel ik verschillende artikelen over ons leven maar ook dat is écht niet altijd zoals je ziet in onze video’s of foto’s en gezien heel social media al betekent staat om het ‘perfecte plaatje’ is het dit een keer een ander artikel geworden. 

Mijn peuter viel van de trap
Mama &zo

Mijn peuter viel van de trap, met spoed naar het ziekenhuis!

De zomerkleding omwisselen voor winterkleding werd fataal. 

James is een driejarige vrolijke peuter. Hij ontwikkelt zich goed, is vrolijk en gaat sinds kort drie keer in de week naar de peuterspeelzaal. Onze peuter heeft praatjes voor tien. De uitspraak is nog niet altijd even soepel en om die reden staat morgen de eerste afspraak bij de logopedist op de planning. Dit lezen jullie in een volgend artikel op LonnekeSchrijft. 

We hebben een geweldige lange zomer gehad. De zon heeft nog lang doorgesudderd in oktober tot ongeveer een week geleden. Het is zonnetje is nog af en toe aanwezig wat zorgt voor prachtige fotomomenten. De Samsung note 9 in de tas en we konden opstap. Wauw, wat maakt dat ding mooie foto’s!

Zo gingen James en ik laatst naar de bossen om een hut te bouwen en hier vervolgens een snoepje in te nuttigen. Wat een plezier en extra bijzonder om met een t-shirt aan midden in de herfst, in de bossen te lopen. De foto’s die zijn gemaakt met de Samsung note 9 van onze geweldige hut kun je op mijn Instagram bekijken.

Hoewel het zonnetje nog af en toe aanwezig is, is de tijd van korte broeken nu écht voorbij. Het was tijd om de kledingkasten uit te mesten. Lisa was naar het werk en ik ging samen met James de kledingstukken uitzoeken. Het traphekje doe ik altijd dicht. James kan prima traplopen maar als we een tijdje boven zijn vind ik dit wel zo veilig.

Het traphekje was omgebogen en ik hoorde een immens harde knal! 

James zijn zomerkleding hebben we in koffers gestopt om deze naar zolder te brengen en op te bergen. Dit viel even tegen. Hij dacht namelijk dat we weer op vakantie zouden gaan. ‘Nu mama en Lisa koffer inpakken, dan Spanje toe?’. Helaas kleine knul. Hoe graag ik ook zou willen, is de zomer nu dan echt voorbij. Ik leg James uit dat het nu herfst is en dat het tijd is om de lange broeken en truien van zolder te halen.

Om de tegenvallen iets te laten meevallen zingen we vrolijk het liedje: Herfst, Herfst wat heb je te koop.. Beetje sikkeneurig was hij wel maar Efin, James ging spelen met het speelgoed van zijn kamer. Hij is een gezelligheidsmens dus vaak pakt hij talloze stukken speelgoed om er vervolgens mee te spelen op de plek waar ik op dat moment ben.

Zijn kast was opgeruimd, nu onze kast nog. Ik ben onze kleding aan het omwisselen, de hele eerste verdieping ligt vol met kleding en rotzooi en ineens hoor ik een immens harde klap. Ik kijk om het hoekje en zie dat het traphekje totaal omgebogen is. Kort daarna hoor ik gegil en gehuil. Gek genoeg doet dit mij goed. In paniek ren ik naar de trap. Even ben ik bang wat ik aantref maar al snel ren ik naar beneden..

Een scheurtje in zijn schedel? 

James ligt op zijn buik onder aan de trap. Hoe is dit nu mogelijk?! Ik laat hem zelf opstaan, dit heb ik geleerd van mijn moeder en het lukt. Ik scan zijn lichaam en zie een grote snee in zijn voorhoofd. Ik gok dat dit oppervlakkig is maar zijn arm.. Jeetje. De arm van James was enorm dik en voordat ik ook maar iets kon doen begon James te spugen. Oke, dit is goed mis en wat er toen allemaal door mijn hoofd ging is niet te beschrijven. Had hij een hersenschudding, was er iets mis in zijn hoofd of was dit allemaal door de schrik?

Ik laat James op de salontafel zitten. Ik besef dat ik sterk moet zijn maar toch merk ik dat er een aantal tranen over mijn wangen rollen. Mijn lieve kleine jongen helemaal bont en blauw. Ik vraag aan James waar hij de meeste pijn voelt en hij wijst zijn kaak aan. Hmm, hier kon ik zelf niets zien maar dat zegt natuurlijk niks. Ik besloot hem op de bank te zetten en hem een koekje te geven. Het was immers toch snoepjestijd en op deze manier kon ik kijken of dat pijn deed of niet. Dat was niet het geval, dat koekje ging er met gemak in!

Ondertussen was ik de dokter aan de bellen en kreeg ik te horen dat we direct moesten komen. Ik pakte voor de zekerheid zijn tas in aangezien ik had verwacht dat we nog wel even zoet zouden zijn in het ziekenhuis. Mijn gevoel was juist. Aangekomen bij de huisarts moesten we direct door naar het ziekenhuis. Met zijn kaak was er niets aan de hand maar zijn arm was wel héél erg dik en het was ook mogelijk dat er een scheurtje zou zitten in zijn schedel. Slik!

Zuurstofknijper op zijn vinger, pakkertjes op zijn borst.. 

James kreeg iets wat meer praatjes. Hij vond de ambulance die voor het ziekenhuis stond prachtig. Eenmaal in het ziekenhuis gaf hij meerdere malen aan het eng te vinden. Gelukkig kon ik hem wat kalmeren met mijn eigen ziekenhuiservaringen. Ik vind het zelf erg belangrijk dat er eerlijk word gezegd als iets even pijn gaat doen. Dit deed ik ook bij James.

Een zuurstofknijper om zijn vinger, plakkertjes op de borst om zijn hartslag te monitoren, een zetpil tegen de pijn. Alles exact hetzelfde als bij een volwassenen die wordt onderzocht bij de spoedeisende hulp, alleen was alles tien keer zo klein. Heftig voor zo’n klein mannetje.

De onderzoeken verliepen goed. James is een bikkel en klaagt weinig over pijn. De artsen kijken goed naar zijn gezicht of hierin iets veranderd als ze op bepaalde lichaamsdelen drukken. De kinderarts kwam binnen en vertelde direct dat ze een scan wilde maken van zijn hoofd. Hij was immers helemaal van boven naar beneden gevallen en een breukje of scheurtje in zijn schedel zou een mogelijkheid zijn..

Mijn kleine peuter zoon in de CT- scan. 

Er schoot van alles door mijn hoofd, lichtelijk in paniek maar sterk voor James, belde ik opa op met de vraag of hij ons wilde komen steunen. Opa en ik hebben gepraat als brugman maar James liet zich niet zomaar in de CT- scan leggen. Aap, konijn en zijn speen mochten mee maar daar had hij op dat moment geen boodschap aan. Hij wilde naar huis en niet in zo’n enge tunnel liggen terwijl je niet weet wat er precies gaat gebeuren. Snap ik.

De arts is er uiteindelijk bijgekomen en na wat snoepbeloftes lukte het om James stil te laten liggen in de tunnel. Ik liet hem geen moment los. Deze CT- scan duurde maar een paar seconde. Ik dacht nog, hoe kunnen ze nu al alles hebben gezien?!

James was de mooie kinder- ziekenhuiskamer een beetje zat. Er stonden wat speelgoedbakken die we inmiddels al van buiten en binnen, meerdere malen hadden bekeken. Mama ik wil naar huis!’ en terwijl ik nadenk over het feit dat ik hier misschien wel de nacht moet doorbrengen met mijn peuter komt de kinderarts binnengelopen.

Jullie moeten James wel wekken vannacht! 

De scan ziet er goed uit. Er is niets te zien van een breuk of scheurtje. Jullie mogen naar huis!’ vertelde de kinderarts. James zijn arm moesten we echter wel goed in de gaten houden. Een foto was niet overbodig geweest aldus de arts maar omdat hij de CT- scan al achter de rug had, kennis had gemaakt met tien verschillende witte jassen en vervelende plakkertjes op zijn lichaam, was het nu genoeg. James begon zijn arm al wat meer te bewegen en na wat extra voelen en duwen konden we dan écht het ziekenhuis verlaten.

Ik ben onwijs geschrokken van deze situatie. Ik twijfel er dan ook niet over om EHBO voor kinderen te volgen. Zoals afspraken met de arts hebben we James die nacht nog een aantal keren wakker gemaakt om te kijken of alles goed ging. Dat was, thank god, het geval. De volgende ochtend was James zijn gezicht totaal opgezwollen en ondanks dat hij die week van mij best thuis mocht blijven, kon hij niet wachten om alles te vertellen op school. De bikkel.

Gelukkig is deze vervelende situatie uiteindelijk goed afgelopen. We zijn enorm geschrokken van wat er is gebeurd. De kinderarts heeft mij op het hart gedrukt dat het niet mijn schuld was en toen ze dat zei, rolde de tranen over mijn wangen. Ik voelde me enorm schuldig. Eenmaal thuis, toen James ging slapen, heb ik uit boosheid en verdriet, het traphekje verder in elkaar getrapt. Opa heeft een houten plank gemaakt die we voor de trap kunnen schuiven waardoor er nu niemand meer doorheen kan vallen.

Eind goed, al goed. Wij kunnen weer hutten gaan bouwen! Heb jij je EHBO voor kinderen al behaald of vertrouw je op zulke momenten op je moedergevoel? Welke telefoon heb jij om prachtige foto’s te maken voor social media? Ben je fan van de Samsung galaxy Note 9 of bijvoorbeeld de iPhone x?

 

Mijn ervaring met algehele narcose
Persoonlijk

Mijn ervaring met algehele narcose!

Narcose begint bij het gesprek met de anesthesist.

De allereerste keer dat ik onder algehele narcose moest kan ik me niet meer herinneren, toen kwam ik net uit mijn moeders buik en toen wilde ze direct een bijoortje laten wegsnijden. Mijn moeder stond huilend onder de douche want ik was pas enkele uren oud en kon ik het wel aan om onder algehele narcose te gaan? De artsen zouden niet opereren als ze ook maar enigszins twijfelen en zeker niet bij zo’n operatie. Het had immers ook niet weggehaald hoeve worden. Bij mijn moeder zit hij er namelijk nog.

Ik heb verschillende darmonderzoeken gehad onder Propofol. Dit voelt voor mij hetzelfde als een narcose want ik weet daarna niks meer. Het is geen roesje, zoals Doricum. Het is sterker, je slaapt diep. Ik heb na Propofol nauwelijks last van misselijkheid terwijl ik dit wel heb na een algehele narcose.

Bij de tandarts was het de eerste keer onder algehele narcose. Als je wil weten waarom ik onder narcose ga bij de tandarts kun je het beste dit artikel lezen of deze video bekijken. Je ziet ook hoe ik dan wakker word uit de narcose, niet fit. Het begint bij het gesprek met de anesthesist. Hij bekijkt of je gezond genoeg bent om een algehele narcose te ondergaan en of er wellicht middelen zijn waar je niet tegen kan.

Een operatiepakje aantrekken en het infuus kan geprikt worden.

In mijn geval is het altijd even overleggen met de artsen in het ziekenhuis. De tandarts weet meestal nog niks af van de werking van mijn medicijnen aangezien deze op dat moment de nieuwste van de nieuwste zijn. Ik ben er tot nu toe alle keren doorheen gekomen. De ziekte van Crohn heeft geen negatieve gevolgen voor algehele narcose het is wel zo dat je darmen stil liggen bij een algehele narcose sessie en je daarna wat meer last kunt hebben van krampen en moeilijker naar het toilet kunt gaan.

Ik probeer het iedere keer opnieuw maar het lukt mij nooit. Je moet je kleding uittrekken en inruilen voor een operatiepakje inclusief smurvenmuts. Ik voel mezelf dan altijd direct tien keer zieker terwijl dat uiteraard nergens op slaat. Samen met de verpleegkundige loop ik naar de O.K en ga ik zelf op de operatietafel liggen. De anesthesist sluit mij vervolgens aan op allerlei medische apparatuur die kan meten hoe het met mij gaat als ik straks in een diepe slaap val.

Een infuus wordt geprikt. Meestal in mij hand, dit vind ik zelf het fijnst maar de makkelijkste plek is aan de binnenkant van je elleboog. Dit is geloof ik ook het minst pijnlijkste dus als je hier bang voor bent, geef aan dat het je liefst daar geprikt wil worden.

Kinderen worden meestal doormiddel van een kapje onder algehele narcose gebracht.

Ik ben standaard zenuwachtig als ik onder algehele narcose moet. Ik ben überhaupt zenuwachtig voor ieder onderzoek in het ziekenhuis maar goed, dat is een ander verhaal. De tandarts of chirurg komt altijd even kijken hoe het met je gaat en vraagt je nog minstens 100x of je weet op welke datum je bent geboren en de reden dat je dat je geopereerd moet worden.

Het standaard praatje van mij is: ‘Spuit er maar wat extra verdoving in zodat ik diep slaap’ en ‘Dit keer gaat het je niet lukken om mij in slaap te krijgen’. Ik verzet heel mijn lichaam tegen de narcose zodat ik zeker weet dat ik diep zal slapen. Ik zorg altijd voor een leuke herinnering in mijn hoofd als de anesthesist de narcose door mijn infuus spuit en als ik later wakker wordt dan probeer ik die leuke herinnering weer te herinneren zodat ik weet dat ik mijn geheugen het nog doet! 😉

De verpleging helpt je vaak om aan leuke dingen te denken zodat je op een fijne manier kunt gaan slapen. Ik doe er alles aan om wakker te blijven maar dat lukt nooit. Je voelt jezelf afglijden en wegzakken. Dit kun je ervaren als een vervelend gevoel. Lisa heeft hier een hekel aan terwijl het mij niet zoveel uitmaakt.

Kinderen en Lisa 😉 worden vaak met een kapje onder algehele narcose gebracht. Dit schijnt minder akelig te zijn voor kinderen en sneller te verlopen. Bij het infuus kun je namelijk nog best tot vijf tellen terwijl dit met een kapje niet lukt.

Mijn ervaring met algehele narcose.

Mijn vader is ooit mee geweest toen ik onder algehele narcose werd gebracht. Hij vertelde dat ik met mijn ogen open lag en ze deze dicht plakken. Hij vond het een akelig gevoel en ik denk dat de meeste ouders dit wel zullen herkennen van hen kind.

En de operatie kan beginnen terwijl jij heerlijk ligt te slapen! Het aparte is dat je nooit droomt. Althans, dat heb ik nog nooit ervaren. Ik weet daarna helemaal niks meer van de uren dat ik ben weggeweest. Als ik wakker word ben ik standaard misselijk. Het ligt wel aan de uren dat je weg bent geweest voor de operatie maar meestal ben ik intens wit en misselijk wat over het algemeen redelijk snel wegtrekt.

Dat je bang bent om niet meer uit de narcose te ontwaken is uiterst klein. In deze tijd kunnen ze met allerlei apparatuur meten hoe diep je in narcose bent. Het kan zijn dat je allergisch bent voor de middelen die worden gebruikt tijdens de narcose. Dit is niet altijd te voorspellen maar dan nog is de kans extreem klein dat het fataal afloopt. Als dit wel gebeurd dan is het ter gevolgen van de in greep zelf of de onderliggende gezondheidsproblemen.

Heb jij ervaring met narcose? Laat het weten in de reacties dan kunnen we ervaringen wisselen.

ik stond aan haar ziekenhuisbed
Persoonlijk

Ik stond deze keer aan háár ziekenhuisbed!

Je hebt altijd honger of dorst op momenten dat je niet mag eten.

Tja dit was de eerste keer dat ik aan de andere kant van Het bed stond. Ik werd deze keer niet lekker in slaap gebracht voor een of ander vervelend onderzoek maar Lisa moest onder het ‘mes’. Lisa werd geopereerd aan haar oren, de oude buisjes werden vervangen voor nieuwe T- buisjes wat goede uitkomst moet bieden.

We hadden de dag voor de operatie genoeg afleiding. Het was namelijk pakjes avond en de Sint was ons absoluut niet vergeten. We zijn flink verwend en vooral onze James heeft weer genoeg leuk speelgoed om zijn dag door te komen.

Lisa mocht vanaf 0:00 niets meer eten en drinken en je hebt natuurlijk altijd dorst of honger op de momenten dat het absoluut niet mag. Een voordeel in onze relatie is alles wat te maken heeft met het ziekenhuis we met elkaar kunnen overleggen of vragen. Er is altijd wel iemand die het antwoord weet!

Het ziekenhuis in voor mij een trauma locatie.

Mijn moeder moest deze ochtend om 6:15 bij ons zijn zodat wij vroeg konden vertrekken naar het ziekenhuis. De avond hiervoor was het laat geworden door pakjesavond en de wekker hadden we uitgedrukt. Mijn moeder kwam om 6:30 onze slaapkamer binnenlopen om te kijken hoe ver wij waren. Niet ver en we hadden al in de auto moeten zitten. Een slechte start dus!

Ik sprong uit bed en heb mezelf nog nooit zo snel verzorgt als deze ochtend. We zaten te laat in de auto en stonden al snel in de file. Yeah, top! We kwamen 20 minuten later aan in het ziekenhuis. Een oud en het leek op dat moment wel een verlate ziekenhuis. Ik balde mijn vuisten, zoals ik altijd doe in het ziekenhuis en niet om iemand neer te slaan die onverwachts voor mijn ogen springt, dan zou ik waarschijnlijk keihard wegrennen maar gewoon, van angst.

Het ziekenhuis is voor mij echt een trauma locatie. Aan het UMC ben ik inmiddels gewend en dat voelt zelfs soms als thuis, oke grapje maar in ieder geval vertrouwd. In dit ziekenhuis was ik nog nooit van mijn leven geweest en dan voel ik de spanning oplopen.

In een flits zag ik mezelf daar liggen..

Gelukkig hadden zij begrip voor de situatie > file, dat werkt altijd en mochten we snel doorlopen naar een kamer waarin alles nogmaals besproken werd voor de operatie.

‘Ben jij haar zus of familie?’ vraagt de verpleegkundige voorzichtig terwijl ze deze informatie niet nodig heeft voor de operatie maar stiekem gewoon benieuwd is wat ik van Lisa ben. Dus, dat was afgehandeld en we liepen door naar de ziekenhuiszaal waar Lisa haar joggingbroek moest omruilen voor een sexy blauw operatiepakje. Al voel jij jezelf op dat moment kiplekker in zo’n operatiepakje zie je er sowieso al tien tinten witter uit en dus ziek.

Ik wist eigenlijk niet goed wat ik moest doen. Lisa was uiteraard zenuwachtig voor haar operatie en ik zat daar met mijn duffe hoofd op een stoel naar haar bed. In een flits zag ik mezelf daar liggen met mijn moeder naast mijn bed en probeerde naar voren te halen wat mijn moeder op dat moment altijd deed om mij af te leiden.

De moeder van Lisa is op dat moment onvervangbaar. In dit soort situaties heb je vaak het liefst je moeder bij je, toch? Of is dat alleen als je nog kind bent? Nou, ik kan de meeste operaties en onderzoeken met Lisa hendelen maar als het er echt op aankomt voelt het heerlijk als je moeder erbij is. Ik ga ook altijd extra hard huilen als ik mijn moeder opbel om iets vervelends te vertellen en waarom? Geen idee, gewoon omdat het mijn moeder is ofzo!

Shit, ik heb mezelf niet gehouden aan onze afspraak.

Mijn moeder probeert er altijd een dosis humor in te gooien op zo’n moment. Dat probeerde ik dus ook maar bij Lisa maar toen ik net mijn lolbroek aan had kwam de zuster haar ophalen voor de O.K. Tja en dan? Ik twijfelde even en gaf haar een kus, wenste haar succes en beloofde haar direct aanwezig te zijn als ze wakker zou worden.

De wachtruimte vond ik altijd al verschrikkelijk maar ik heb mezelf nooit beseft dat het misschien nog wel erger is voor de mensen die moeten wachten tot hen dierbare weer bij kennis is na een operatie, ingreep of onderzoek. Het eerste half uur ging prima. Ik vermaakte mezelf door artikelen te lezen en inspiratie op te doen voor LonnekeSchrijft maar daarna leken de minuten wel uren te duren.

Ik heb even getwijfeld maar uiteindelijk besloot ik om een frisse neus te halen buiten. De mevrouw achter de balie had gezegd dat dit nog wel moest kunnen maar toen ik net een stap buiten het ziekenhuis had gezet werd ik gebeld dat de operatie gelukt was en dat ze alweer op de zaal lag.

Shit, ik heb mezelf niet gehouden aan onze afspraak. Ik was er niet op het moment dat ze wakker werd terwijl ik dit wel had beloofd. Ik balde mijn vuisten en liep naar haar kamer toe. Ik was bang om een slaapende en intens witte Lisa aan te treffen maar dat viel mee. Oké en nu? Ik gaf haar een kus op haar hoofd. Ik heb geen idee waarom maar dat zie ik altijd in films en dat ziet er wel tof uit dus ik dacht, dit is het moment om dat te evenaren.

Ik stond deze keer aan háár ziekenhuisbed!

Alles was goed gegaan. Lisa voelde zich prima en had geen pijn. Thank God, er viel een last van mijn schouders af. De moeder van Lisa ingelicht en met hulp van mij kon ze al redelijk snel naar het toilet. Dit ging goed. Een beschuit met suiker en een kopje thee werd genuttigd en daarna mocht ze gaan. Of toch niet, nee dus. De bloeddruk van Lisa was veel te laag. Even overleggen, nog iets eten en toen haar bloeddruk iets hoger was dan laag mocht ze met mij mee.

Hand in hand liepen we het ziekenhuis uit. Bizar om dit eens van de andere kant mee te maken!

 

 

De pijnschaal in het ziekenhuis
De ziekte van crohn &zo

De pijnschaal in het ziekenhuis!

Pijn is voor iedereen anders.

Iedereen die weleens in het ziekenhuis komt voor een mankement, aandoening, klacht of onderzoek komt hoe dan ook in aanraking met de volgende vraag: ‘Wat is uw pijnscore?’

De pijnscore is belangrijk voor de verpleging en de artsen. Zij kunnen aan de hand van je pijnscore bepalen of en hoeveel pijnstillers je nodig hebt. Als je een langere tijd in het ziekenhuis ligt wordt het minimaal twee keer per dag gevraagd.

Pijn is voor iedereen anders en het is voor patiënten lastig om een cijfer te geven aan de heftigheid (of niet) van je pijn. Ik begrijp dat deze vraag gesteld wordt. Het maakt uiteindelijk niet uit dat mijn twee voor jou een tien kan zijn. Het punt is alleen dat ik dan geen pijnstillers krijg en jij wel.

Je kunt nooit een verkeerde pijnscore doorgeven!

Je hebt dit zelf in de hand en geloof me, als je vaker in het ziekenhuis moet zijn en je bent chronisch ziek dan leer je met dit soort vragen omgaan. Ik ben er later achtergekomen dat je pijnscores worden vastgelegd in je medisch dossier. Althans, dit is bij mij het geval maar dat komt wellicht om dat ik chronisch ziek ben. Dit is in ieder geval handig voor jezelf maar vooral voor je artsen om jouw pijnklachten te vergelijken met een vorig ziekenhuisbezoek.

Het is dan vooral handig als je met dezelfde klachten naar het ziekenhuis gaat. Een gebroken achillespees heeft weinig te maken met de pijnscores die je aangeeft als je een actieve Crohn hebt. Ik neem aan dat dit ook duidelijk is voor de artsen in het ziekenhuis 😉

Een ding scheelt je kunt je pijnscore nooit verkeerd doorgeven. Het is een persoonlijke ervaring en een moment opname. Als je chronisch ziek bent dan wordt je gebombardeerd met deze vragen en dat liet mij nadenken over mijn persoonlijke pijnschaal. Ik ben inmiddels een ervaren patiënt. Als ze hierin medailles zouden uitreiken had ik er een gratis een nek- hernia bijgekregen!

De pijnschaal in het ziekenhuis!

Het nadeel van mijn pijnschaal is dat ik altijd pijn heb. Ik sta er mee op en ga er ’s avonds weer mee naar bed. Als je iedere dag pijn hebt dan weet je op een gegeven moment, hoe apart ook, niet meer hoe het is om zonder pijn te leven. Het is een soort gewenning en je probeert foefjes te ontwikkelen om hiermee om te gaan. Ik heb dit precies hetzelfde. Als mijn Crohn actief is en ik moet een sprintje trekken om het toilet te halen, dan zit ik helemaal in elkaar gedoken op de wc terwijl ik mijn buik met mijn handen vastpak. Dit is iets wat ik in de afgelopen jaren heb ontwikkeld en wat voor mij op dat moment kennelijk werkt.

Dit is lastig wat betreft de pijnschaal want je hebt pijn maar dit heb je normaalgesproken ook, neem je dit dan mee in je pijnschaal of niet? Ik doe het niet. Ik geef pijnscore aan op ‘andere/nieuwe/heftigere’ pijnen die anders zijn dan waar ik dagelijks mee kamp. Als ik dit niet zou doen, zou ik het iedere dag een vijf geven maar dan is er nauwelijks ruimte voor heftige pijn, heftigere pijn of extreme pijn.

In het ziekenhuis wordt de pijnschaal meestal uitgelegd. Dit verhelderd de zaak iets:

  • Als je geen pijn hebt, is het vanzelfsprekend een 0
  • Als je weinig pijn hebt tussen 1 en vier
  • Als je veel pijn hebt tussen de 7 en 10

Ik kan mezelf redelijk vinden in deze pijnschaal hoewel ik een tien wél heel extreem vind. Bij mijn eerste ziekenhuisopname was het een tien maar dit kon ik op dat moment niet uitspreken, zo ziek was ik toen.

Wat vind jij van de pijnschaal? Laat het weten in de comments ik ben benieuwd naar jullie mening!

 

De ziekte van crohn &zo

Ziekenhuisuitslagen zelf online bekijken handig of niet?

Een nieuw recept regelen werkt prima online.

De technologie staat duidelijk niet stil en dat is maar goed ook. Er wordt steeds meer onderzoek verricht en uitgevoerd om het vervolgens in de praktijk door te voeren. Het zelf online bekijken van ziekenhuisuitslagen is hier één van. Dit is niet persé iets wat dit jaar pas doorgevoerd is want het is bij de meest academische ziekenhuizen al een tijdje actief.

Is het nou handig om je ziekenhuisuitslagen zelf online te bekijken? Het heeft zijn voor en nadelen. Een herhaalrecept kan ik met één druk op de knop regelen. Het is gunstiger voor de secretaresse in het ziekenhuis die alles normaal telefonisch doorgevoerd krijgt en het scheelt mij weer een aantal minuten in de wacht aan de telefoon.

Het systeem werkt prima. Je moet het alleen tijdig aanvragen. In mijn geval krijg ik binnen drie werkdagen antwoord van het ziekenhuis en ligt het recept ook binnen drie werkdagen klaar. Je moet dus een week voordat je medicijnen op zijn, even online inloggen om dit te regelen anders zit je straks zonder en dat moeten we niet hebben!

Je kunt ook jouw behandelverslagen zien en je afspraken staan in het systeem!

Ik kan in het systeem alles vinden wat betreft mijn medische situatie. Het is in mijn geval handig zodat ik kan zien of er goed gecommuniceerd worden met de artsen onderling. Ik heb natuurlijk te maken met verschillende artsen en die deze behandelverslagen van elkaar ook allemaal kunnen zien. Dit zorgt ervoor dat ze mijn medicijnen op elkaar kunnen afstemmen.

Oh en wat ik super handig vind aan deze online medische informatie is dat er ook een ingebouwde agenda in verwerkt staat. Je kunt op deze manier gemakkelijk je afspraken in het verleden zien voor eventuele declaraties bij de zorgverzekering en je kunt zien welke afspraken er nog gepland staat. Dit werkt voor mij betreft een stuk handiger dan losse briefjes uit het ziekenhuis die je ongetwijfeld kwijtraakt thuis.

Uitslagen al bekijken voordat je hebt gesproken met de arts, verstandig of niet?

Een voor- en nadeel is dat je de uitslagen van bepaalde onderzoeken al kunt zien voordat je met een arts gesproken hebt. Ik heb toevallig zojuist ingelogd om te kijken of de kweekuitslagen al bekend zijn in mijn medisch dossier. De Dermatoloog belt mij over twee weken op voor de uitslag maar ik kan het vaak niet laten om daarvoor al ingelogd te zijn en de uitslag te bekijken.

Je moet natuurlijk weten wat er staat maar ik kom met Google vaak een heel eind. In mijn vorig ziekenhuisartikel schrijf ik over de twijfel van de arts wat betreft HS. Het zou kunnen zijn dat dit alsnog de diagnose is maar het kan ook een of andere staptholoccus zijn. Een lastig woord en het zegt jullie waarschijnlijk net zo weinig als mij maar ik er is mij uitgelegd dat 70% van de mensen drager zijn van deze ‘ziekte’ alleen dat het bij veel mensen niet te zien of te merken is.

Bij mij is dit anders. Mijn afweersysteem is een stuk lager dan een gezond persoon. Je kunt bij mij deze klachten wél zien en vooral ik, kan merken. De afgelopen keer is er dus een kweek afgenomen van mijn neus, keel en in de buurt van mijn achterwerk.

Ziekenhuisuitslagen zelf online bekijken handig of niet?

De eerste twee uitslagen zijn al binnen, deze zijn negatief. Dit is dus positief voor mij en dat betekent dat ik deze bacterie of virus niet onder de leden heb. In ieder geval hoogstwaarschijnlijk niet. De laatste uitstrijk is nog niet bekend. Ik maak hieruit op dat deze positief zal zijn en dus uiteindelijk negatief is voor mij. De kweken zijn allebei tegelijk afgenomen, twee uitslagen die beide negatief zijn, is voor mij iets te toevallig.

In mijn ogen is de laatste uitstrijk positief, dus negatief voor mij en duurt het daardoor wat langer voordat het bekend is. Dit is dan ook direct een nadeel. Je gaat gissen en bedenken wat wel of niet zou kunnen en wat je eventueel onder de leden hebt. Je kunt jezelf hier ook gek mee maken en dan is het weer minder prettig dat je deze uitslagen alvorens je de arts hebt gesproken kunt inzien.

Ik vind het tot nu toe ontzettend handig om mijn ziekenhuisuitslagen zelf al voor de arts gesproken te hebben in te zien. Ik kan me voorstellen dat dit voor sommige mensen onrust veroorzaakt. Dit hangt ook af voor welke diagnoses je in het ziekenhuis terecht bent gekomen.

Kunnen jullie de uitslagen online bekijken? Ben je net zo nieuwsgierig als ik of wacht je netjes het telefoontje van de arts af? Is online ziekenhuisuitslagen zelf bekijken handig of juist niet? Laat het weten in de comments!

 

De uitslag van de MRI-scan van mijn hoofd
De ziekte van crohn &zo

De uitslag van de MRI- scan van mijn hoofd.

Angst voor de uitslag van de MRI- scan.

In dit artikel kun je lezen dat ik de afgelopen maanden bezig ben om te laten onderzoeken waarom ik regelmatig flauwval. En met regelmatig bedoel ik, zo’n zes keer per dag. Dit is momenteel minder als dat het was maar het gebeurd nog te vaak.

Ik heb een EEG- onderzoek ondergaan en vorige week heb ik een MRI- scan gehad van mijn hoofd. Dit is spannend want eigenlijk iedere uitslag wat uit een MRI- scan komt, is slecht. Het hoeft niet altijd slecht- slecht te zijn maar het is altijd negatief voor jezelf.

De tijd na het onderzoek is deze angst regelmatige door mijn hoofd geschoten. Leuke woordspeling he? Ik heb weken iedere dag hoofdpijn gehad waardoor de angst op een negatieve uitslag groter wordt. Ik sprak hierover met mijn ouders en we besloten het naast ons neer te legen.

Je hebt geen leven als je iedere dag bezig bent met wat de uitslag zou zijn. Het is me gelukt. Ik heb er in die weken nauwelijks aan gedacht, tot de dag voor de uitslag. Het inslapen ging lastiger omdat ik aan het malen was. Wat nou als? En James dan? Even ‘lekker’ doem- denken maar het gaat op dat moment automatisch.

Ik kijk op zijn scherm en zie mijn naam..

Kletsend over leuke en vrolijke dingen vallen Lisa en ik, iets later dan normaal, in slaap. De dag van de uitslag brak aan. Top, ik heb om 15:10 een afspraak in het ziekenhuis. Het bepaald je hele dag. We kunnen niet veel ondernemen want James moet ’s middags slapen en ik besloot die dag ziek te worden.

Lisa wilde persé mee naar de uitslag. Ik begreep in eerste instantie niet waarom ze dit belangrijk vond. Er zou immers niks uitkomen en binnen hooguit een half uur zou ik weer thuis naast haar op de bank zitten. Maar ja, het is niet niks. Ze ging gewoon ‘voor de zekerheid’ mee naar het ziekenhuis.

Tijdens de rit naar het ziekenhuis bedenk ik me ineens dat ze heus wel hadden gebeld als het echt helemaal fout was geweest. Althans, dat heb ik wel vaker gehoord. Aan de andere kant hebben ze geen tijd om iedere scan tussendoor te bekijken. Anders zou de afspraak van de uitslag wel eerder kunnen plaats vinden. Zouden ze een pop- up krijgen als er iets blijkt te zitten? Ik weet het niet, jij?

Misschien heeft de radioloog meer tijd en bekijkt hij ze alvast voor de neuroloog, als het slecht is, dat hij hem direct op belt? Nou goed. In de minuten voor de uitslag word ik pas echt zenuwachtig. Ik word naar binnengeroepen en terwijl we plaats nemen krijgt de arts telefoon. Ik kijk op het scherm van zijn computer en ik zie mijn naam. Ik probeer af te lezen wat daar staat maar het lukt niet.

De uitslag van de MRI- scan.

De arts begint te vertellen. De EEG zag er prima uit. Dat wil zeggen dat het niet betekent dat ik geen epilepsie heb maar dat het op dát moment niet aanwezig was. ‘Tja en dan de MRI- scan’ ging de arts iets minder enthousiast verder. ‘Die moet ik nog even bekijken’ verteld hij.

Ik vraag mezelf af of dit werkelijk zo is. Bekijkt hij op het moment dat ik aan zijn bureau zit pas voor het eerst mijn scan? Mijn arts scrolt door mijn hoofd heen op het beeldscherm en verteld dat alles er prima uit ziet. Ik zucht van opluchting en vraag aan de arts of hij kan zien waar ik tijdens de MRI- scan aan dacht.

Dit vroeg ik mezelf af in mijn vorig artikel. Wees gerust, dit is niet het geval. Daar moet je een hele andere studie voor hebben gevolgd! 😉

Ik kan met een gerust hart naar huis. Er is niets te zien van een aangeboren hersenafwijking of andere enge dingen op de MRI- scan. Het is een twee strijd. aan de ene kant is het vreselijk om een MRI- scan te ondergaan van je hoofd en de uitslag af te wachten is killing maar aan de andere kant, als deze goed is, ben ik extra blij.

Het is een soort ‘luxe’ dat er bij mij af en toe wordt gekeken hoe het er allemaal uit ziet. Dat voelt goed. Ik bedoel, weet jij nu op dit moment of je lichaam van binnen helemaal gezond is? De meeste niet, toch?

Ik ben er weer vanaf. Het feit dat ik regelmatig flauwval heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met stress en ik kan mezelf hier ook wel in vinden. In overleg met de huisarts ga ik bespreken of er nog een cardioloog aan te pas moet komen. Wordt vervolgt.

Op dit soort momenten besef ik mezelf dat ik een gelukkig mens mag zijn. Ik besef mezelf heel goed dat er ook mensen de artsenkamer binnenlopen en met slecht nieuws het ziekenhuis verlaten. Leef, alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat, LEEF!

Een MRI-scan van mijn hoofd
Persoonlijk

Een MRI-scan van mijn hoofd!

Een drukke dag voor de boeg.

Ik heb een lange dag voor de boeg. De wekker gaat vroeg. James moet naar de peuterspeelzaal. Merijn is vrij en Lisa heeft een avonddienst. Ik vind het fijn om hem zelf naar de peuterspeelzaal te brengen. Hij is nu net een beetje gewend aan het feit dat ik hem wegbreng, even mee speel en weer wegga.

Als ik terugben doen we een simpel spelletje met z’n drieën: Wormen. Het is in ieder geval afleiding. De tijd gaat snel en voordat ik het weet moet James weer opgehaald worden. Deze keer ga ik samen met Merijn. We gaan wat eerder zodat we nog even kunnen spieken hoe hij erbij zit.

Ze hebben het over de herfst. Oh ja, James had huiswerk vorige week. We moeten naar het bos om van alles wat betrekking heeft tot de herfst, mee te nemen. Ze zullen wel gaan knutselen, gok ik. James heeft het naar zijn zin gehad. Ik zie het in zijn ogen en hij laat ons vol trots zijn verfwerk zien.

Ik ben zenuachtig voor de MRI- scan.

Eenmaal thuisgekomen plof ik even op de bank naast James, nog heel even want ik moet naar het ziekenhuis. Lisa pakt ze spullen, ik kleed mezelf om want je mag geen metale dingen aan je broek hebben zitten en we kunnen gaan.

Ik ben zenuwachtig. Ik app mijn moeder waar ik een goede dosis geruststellende woorden van mee krijg. ‘Denk maar aan iets leuks Lon, het is zo weer voorbij!’. Ik vind het gek dat ik zo zenuwachtig ben want ik weet immers hoe het onderzoek verloopt.

Bij de arts had ik aangegeven dat ik een MRI-scan van mijn hoofd niet prettig vindt. Ik kreeg een recept mee: Oxezepam. Hier wordt je lekker rustig van. Het onderzoek stelt in principe weinig voor. Je gaat op een soort brancard liggen, wordt in een tunnel geschoven en 25 minuten later rol je er weer uit en is alles klaar.

Toch ben ik zenuwachtig. Ik denk dat ik teveel heb meegemaakt in het ziekenhuis waardoor mijn zenuwen komen. En het speelt mee dat we opnieuw naar de kelder moeten van het ziekenhuis. In een vorig artikel beschrijf ik waarom ik dit zo vervelend vind. Ik heb hierbij een trauma opgelopen waardoor ik deze plek liever vermijd.

Een eindeloze cirkel waar ik in zit.

Helaas. Ik heb geen keus. Wederom niet. Het is toch wat als je chronisch ziek bent, op een of andere manier kom je nooit meer los van het ziekenhuis. Letterlijk en figuurlijk. Je bent er vaker mee bezig dan men zou denken. Ik ben bijvoorbeeld al dagen bezig met de gedachte over de uitslag van de MRI-scan.

Het brengt nou eenmaal een hoop spanningen met zich mee die dan weer niet goed zijn voor de ziekte van Crohn en zo blijf je in die cirkel. Die eindeloze cirkel die ik prima rond kan fietsen met af en toe een hobbel maar soms misselijkmakend is en te veel wordt!

Lisa mag mee naar binnen. Een geluk bij ongeluk zullen we maar zeggen. Ik ga op de koude brancard liggen, doe een sexy badmutsje op, Lisa ook. Ik krijg uitleg en ik rol de tunnel in.

Ik heb een spoedknop in mijn handen. Een fijn gevoel want het is énorm krap in die tunnel. Het vervelende aan dit onderzoek is, dat je nog een kap over je hoofd krijgt. Je zit dus echt gevangen. Een soort van ijshockeyhelm alleen dan anders en dan ook nog eens in een tunnel.

Er wordt een spiegeltje geinstalleerd waardoor ik Lisa kan zien. Dat geeft een veilig gevoel. Het onderzoek gaat van start. In mijn oren zitten oordopjes en we krijgen allebei een koptelefoon op. De MRI-scan maakt een hard geluid tijdens het scannen, de koptelefoon laat het geluid verdempen. Dat doordringende geluid hoor ik nu nog steeds als ik mijn ogen dicht doe.

Bang voor de uitslag van de MRI- scan.

Tijdens het onderzoek gaan mijn gedachtes overal heen. De geruststellende woorden van mijn moeder ben ik even kwijt. Wat als er iets de zien is in mijn hoofd wat daar niet hoort? Laten we eerlijk zijn. De meeste angst zit bij een tumor in je hoofd. Niet dat mijn gedachte hier dagelijks naar toe gaan maar op dit soort momenten met zulke onderzoeken kan ik niet ontkennen dat ik hier nooit overnadenk.

En ja, ik vroeg mezelf ook af of de arts naderhand kon aflezen van mijn hersenen waar mijn gedachte naar uit gingen. Ik probeerde mezelf niet gek te maken en iedere keer als ik afgleed naar andere gedachtes haalde ik James zijn gezicht tevoorschijn. Dat hielp. Hoop ik. Ik zal het eens bespreken als ik de uitslag krijg van deze MRI.

Het is algemeen bekend dat er vanuit een MRI- scan een hoop lawaai komt. Ik vraag mezelf af waarom de toon van dat geluid bij iedere opname verschild. Het schijnt zo te zijn dat een MRI- beeld enkele tienduizenden keren moet schakelen. Het snelle schakkelen zorgt voor het repeterende geluid. Het kan per onderzoek verschillend zijn, het ligt eraan wat de radioloog wil zien.

Lisa en ik hebben meerder malen oogcontact. Ze gebaard dat ik mijn ogen dicht moet doen en dat lijkt mij een goed plan. Het viel mee. De tijd gaat snel. Ik rol de MRI-scan uit, doe mijn kleding aan en stap in mijn auto op weg naar mijn vrijwiligerswerk.

Ik heb het weer gehad voor vandaag. Lekker knuffelen met James en dan op bed rusten. Dit is een typische zware dag voor mij. De uitslag laat nog even op zich wachten en ik probeer dit ook in mijn hoofd te parkeren. Wordt vervolgt.

EEG onderzoek ervaring
De ziekte van crohn &zo

Ervaring EEG- onderzoek voor epilepsie?!

Flauwvallen door stress.

Ik heb in een eerder artikel geschreven dat ik regelmatig flauwval en dan moet ik ik ècht regelmatig. Er was een tijd dat ik zes keer per dag flauwviel. Heb je dat nog niet gelezen? klik dan hier.

De huisarts heeft mij vertelt dat dit te maken kan hebben met stress en gezien de situatie van de afgelopen maanden kan dit inderdaad kloppen. Het is wel zaak om andere nare dingen uit te zoeken en daarom ben ik doorgestuurd naar de neuroloog.

Bij de neuroloog werden mijn klachten besproken, ook hij denkt dat het te maken heeft met stress maar wil alsnog een aantal onderzoeken doen om epilepsie en of andere hersenaandoeningen uit te sluiten. Ik kreeg een EEG- onderzoek.

Een EEG- onderzoek geeft informatie over de hersenactiviteit. Op deze manier is te achterhalen wanneer de epilepsie- aanval begint en op welke wijze dit zich verspreid in de hersenen. Je kunt bijvoorbeeld tijdens een epilepsie- aanval je urine laten lopen of je gaat schudden maar je kunt ook onrustig bewegen, lichtflitsen zien of een tinteling voelen in je arm.

Je hebt verschillende EEG- onderzoeken.

  • Een slaap- EEG na slaaponthouding: Hierbij mag je een hele nacht niet slapen en is het de bedoeling dat je tijdens het onderzoek in een diepe slaapt valt.
  • Een 24-uurs EEG: In sommige gevallen is een standaard EEG te kort om te meten wat er gebeurd. Het blijft namelijk een moment opname. Bij een 24-uurs EEG wordt, je raad het wel, 24 uur de hersenactiviteit opgenomen in een recorder die je bij je draagt. Je houdt dan een dagboek bij met de eventuele aanvallen.
  • Een EEG met videoregistratie: Wordt voor een korte of langere periode opgenomen in het ziekenhuis. Als je een paar maanden opgenomen moet worden moet dit gebeuren in een epilepsiecentra. ‘Gewone’ ziekenhuizen doen dit onderzoek niet, sommige academische ziekenhuizen hebben deze mogelijkheid. Met hulp van videobeelden wordt er vastgelegd wat er gebeurd tijdens een aanval en wat er dan veranderd in je gedrag.

Het doet geen pijn maar prettig is anders.

En dan heb je nog een standaard EEG. Dit onderzoek heb ik ondergaan. Het onderzoek duurt uiterlijk 45 minuten. Ik moest voor het onderzoek mijn haren wassen. Dit deed ik de avond voor het onderzoek zodat het de tijd heeft om te drogen. Je haren moeten namelijk droog zijn voor het onderzoek en er mag geen haarlak of gel inzitten.

Je krijgt een sexy- badmuts op met allemaal gaatjes daarin. Het lijkt een beetje op een muts die je bij de kapper op moet doen om je haren te blonderen. In deze gaatjes worden elektrodes geplaatst die doormiddel van een beetje pasta blijven plakken. Dit doet geen pijn maar prettig is het niet. Ik kan mezelf voorstellen dat dit voor kinderen pijnlijk kan zijn. Je voelt kleine korte krasjes op je hoofdhuid.

Heel charmant, not! Ik was klaar voor het onderzoek en mocht op een bed gaan liggen waar ik nog twee pleisters onder mijn ogen en op mijn buik geplakt werden. Ik werd aangesloten op de apparatuur en het onderzoek kon beginnen.

Mijn ervaring met een EEG- onderzoek.

Ben je bang in het ziekenhuis of zie je tegen het onderzoek op? Dan mag er altijd iemand naast je zitten. Je moet het meest van de tijd je ogen dicht houden, de verpleegkundige achter het glas vraagt af en toe je ogen kort te openen. Ik moest ook een aantal keren diep in en uit ademen en op het laatst krijg je licht- flitsen te zien van een lamp die boven het bed hangt. Dit gaf bij mij een vervelend gevoel, je ogen mogen overigens gewoon dichtblijven.

Ik vond het onderzoek reuze meevallen maar dit komt misschien omdat ik hoogstwaarschijnlijk geen epilepsie heb, heb je dit wel? Dan zou het kunnen gebeuren dat je een aanval krijgt tijdens het onderzoek. Dit is natuurlijk niet prettig maar je bent dan in ieder geval op de juiste plek.

Heb jij ervaring met een EEG- onderzoek? Laat het weten in de comments zodat we ervaringen kunnen delen.