Browsing Tag

opvoeden

bezorgder zorgen
Persoonlijk

Ben ik bezorgder over mijn vrouw door mijn vak?

Hallo allemaal, jullie hebben mij al een tijdje niet meer gelezen hier maar het werd tijd voor een nieuw artikel. Ben ik bezorger over mijn vrouw en kind door mijn vak?

Bezorger zorgen?

Momenteel volg in een opleiding tot Verzorgende-IG en zit hiermee in mijn afstudeerjaar. Ben ik als medewerker in de zorg nou bezorgder als er iets gebeurd met mijn vrouw of kind? We kunnen natuurlijk allemaal wel eens ziek worden, maar het werken met een kwetsbare groep als ouderen zorgt wel voor het realiseren dat het leven zomaar voorbij kan zijn. Ben je daardoor extra voorzichtig, of weet je juist hoeveel erger het kan zijn voordat er daadwerkelijk iemand overlijdt.

Klinisch redeneren

Klinisch redeneren is eigenlijk een vak wat ik momenteel op school krijg, het zorgt ervoor dat je accuraat reageert op de juiste dingen. Je gaat nadenken waar iemand last van kan hebben bij bepaald gedrag of pijn. Je bepaald dan ook de prioriteit van hetgeen wat je ziet. Op het werk is dit makkelijk toepasbaar, maar wat als je eigen zoontje of vrouw iets mankeert. Precies, dan ren je al snel naar de huisarts voor wat dan eigenlijk blijkt niets ernstigs te zijn. Toch wil je de zekerheid, de bevestiging, dat alles goed gaat want stel je voor als dit niet zo is.

Gelukkig is James bijna nooit ziek.. Toen hij nog klein was had hij wel een keer een oorontsteking en kreeg hij ook een pufje voor zijn longen, echt heel erg sneu. Later bij de osteopaat (Lon schreef hier eerder al een artikel over) heeft deze op miraculeuze wijze de ‘na-invloeden’ van deze klachten laten verdwijnen. Sindsdien sliep James ook de hele nacht goed door in zijn eigen bedje.

Ziekenhuisbezoek

Helaas ben ik samen met Lonneke al heel vaak richting een ziekenhuis gereden. Lonneke is echt niet kleinzerig en heeft al veel meegemaakt met diverse artsen in het UMC. Toch blijft het elke keer erg spannend als er weer een onderzoek moet komen. Het feit dat een arts niet direct weet wat er aan de hand is zorgt toch voor spanning. Ik ben dan ook altijd erg bezorgd, want als ze het daar niet weten, waar dan wel? Uiteindelijk herken ik een hoop medicatie op mijn werk die Lonneke ook krijgt, en andersom, en dat is soms best wel even slikken..

Noodsituaties

Ik denk dat iedereen hier hetzelfde op antwoord. In een noodsituatie staat je eigen veiligheid officieel op nummer één. Ware het niet dat je er dan wel vanuit gaat dat er bijvoorbeeld bij brand of een ongeluk iemand slachtoffer is die jij niet (goed) kent.

Op het moment dat je eigen vrouw of kind zich aan de andere kant van een vuurzee bevinden dan wordt deurprocedure omgezet in een half vliegende voorwaartse trap zoals je deze in films ziet als politie de deur intrapt. Ik zou het mezelf in ieder geval niet vergeven als ik geen reddingspoging zou doen. En dat geldt natuurlijk hetzelfde voor een auto-ongeluk.

Het is altijd de vraag hoe je reageert in zo’n levensbedreigende situatie als deze daadwerkelijk plaats vindt en je hiernaar moet handelen. Vaak zie je dat de meest chaotische mensen ineens kalm worden en precies weten het juiste te doen. Ik denk dat dit voor mij ook wel geldt. Hopelijk kom ik nooit in een situatie terecht waarbij ik familie zou moeten proberen te redden.

Ben ik bezorger over mijn vrouw door mijn vak?

Soms, ja omdat ik nu beter weet wat er zomaar kan gebeuren met het menselijk lichaam jong of oud. Maar het zat al in mij om bezorgd te zijn over wat er met mijn naasten gebeurd. Het is natuurlijk ook zo dat het anders is bij mijn vrouw Lonneke dan bij onze zoon James.

Lonneke heeft namelijk, zoals jullie weten, een hele hoop medische problemen waar je automatisch meer bezorgd over wordt door de jaren heen. James is mijn eerste zoon en ik wil gewoon dat hem niks overkomt. Of dit dan daadwerkelijk voor mijn vak komt is de vraag maar ik denk zeker dat het meespeelt.

Zijn er mensen die dit herkennen? Ben jij bezorger omdat je in je vak bepaalde situaties meemaakt? Of kan je dit makkelijk scheiden?

Kind opvoeden zonder speen
Mama &zo

Alles vertellen tegen je kind!

Vanaf het allereerste moment..

James, vanaf het eerste moment dat jij in mijn armen lag begon ik al tegen jou te kletsen. Ik wilde jou alles vertellen over het leven waarin jij nu ook aan mocht deelnemen. De eerste nachten in het ziekenhuis waren we veel wakker. Ik zei tegen jou dat ik het wel begreep. Je zat zo lekker warm in mama’s buik en nu lag je ineens in een bedje naast mij met een kruikje aan het voeteneind en een mutsje op je hoofd. Toch anders natuurlijk!

Ik vertelde jou hoe trots ik op je was dat je gezond en wel ter wereld was gekomen middels een keizersnee. ‘Dit zal ik later nog weleens aan je uitleggen James’ zei ik. Mama’s lichaam had een operatie doorstaan en daardoor kon ik jou aldus de verpleging niet de hele tijd vasthouden maar de nachten waren van ons. Als de verpleging hen laatste rondje deed dan nam ik je snel op mijn borst. Ik wilde je laten voelen dat ik ervoor je was en ik bedankte jou voor het feit dat jij ons papa en mama had gemaakt.

Een bijzonder moment samen.

Dit kletsen is eigenlijk nooit gestopt. Alles wat er gebeurde of zou gaan gebeuren vertel ik tegen jou. ‘Dat begrijpt hij toch nog niet!’ kreeg ik vaak te horen maar ik was en ben altijd in de veronderstelling geweest dat het goed was om alles te benoemen. Alles te vertellen. Niet zomaar weggaan als het kind lief aan het spelen is maar benoemen dat je even weggaat en zo weer terug komt.

Nu je ouder wordt krijg ik de indruk dat je veel meer begrijpt dan ik in eerste instantie zou denken. Afgelopen week was er een heel mooi moment. Jij kan het je waarschijnlijk niet meer herinneren als je dit nu leest maar mij zal dit moment altijd bij blijven. Je had namelijk rode billetjes, heel vervelend want dat doet natuurlijk pijn als je verschoond moet worden. Deze keer huilde je ook zo vreselijk en je duwde mama’s handen weg.

Ik keek je aan en zei: ‘James, mama ziet dat jij rode billetjes hebt en mama weet dat dit pijn doet bij James maar mama moet jou verschonen anders gaat het nog meer pijn doen. Ik beloof dat ik zo zachtjes mogelijk doe. Het is al bijna klaar!’ 

Er kwam een soort van rust over je heen. Je bleef heel ontspannen en stil liggen. Kreunde een beetje toen ik zachtjes over de rode plek heen ging maar daar bleef het mij. Je liet het toe. Ik had het uitgelegd en jij vond het prima. Je voelde dat ik je begreep. Je voelde dat ik het zo zachtjes mogelijk probeerde te doen. Ik vond dit een heel bijzonder moment. Je vertrouwde mij.

Belangrijk om alles te benoemen.

We praten natuurlijk de hele dag samen, ik een beetje meer als jij en ik merk dat je steeds meer ècht gaat begrijpen. Je weet precies wanneer wat mama gaat doen, wanneer en waarom ik dat doe. Ik had van te voren nooit kunnen denken dat Rust, Regelmaat en Reinheid in combinatie met alles benoemen wat je doet en wat je gaat doen het verschil kon maken.

Ik zou het zelf ook niet leuk vinden als ik zonder iets te zeggen op een kussen wordt gelegd en ineens mijn kleren worden uitgetrokken. Naja misschien vind ik dat nu wel leuk maar ik kan mezelf in ieder geval voorstellen dat het niet fijn is voor een kind om niet te weten wat er gaat gebeuren. Ik vind het daarom ook enorm belangrijk om alles te vertellen aan James.

Wat voor ons vanzelfsprekend is, is dat voor een kind nog totaal niet!

Iedere ochtend als Merijn naar het werk gaat dan vertel ik tegen James dat papa gaat werken. Papa gaat centjes verdienen en wij gaan het weer uitgeven als we straks naar het dorp lopen! 😉 Ik vertel hem dat hij vanmiddag weer thuis komt en aan het einde van de middag vertel ik dat papa weer thuis komt en dan gaat hij hem bij het raam opwachten. Ik vertel hem waar we naar toe gaan, wanneer hij gaat slapen of mag eten.

Ik ging vandaag met mijn moeder en James naar de stad. We gingen met haar auto maar mijn auto moest ik aan de kant zetten zodat we erdoor konden gaan. Ik vergat tegen James te zeggen dat mama zo terug kwam en even de auto aan de kant moest zetten. Dat vond hij natuurlijk niet leuk. Hij dacht dat ik gewoonweg ging. Wat voor ons vanzelfsprekend is is dat voor een kind nog totaal niet zo.

Benoem jij ook alles wat je met je kind gaat doen? Vind je dat net zo belangrijk als ik of hebben jullie een andere methode?

tropenjaren
Mama &zo

Mijn ervaring met de welbekende tropenjaren!

Naïeve gedachtes over het ouderschap, een klein beetje dan!

De eerste jaren met een kind worden tropenjaren genoemd. Slopende jaren, anders gezegd. Het schijnt zelfs zo te zijn dat een derde van de stellen met kinderen uit elkaar gaat voordat het oudste kind drie is. Ik kon dat nooit begrijpen, een beetje meer uithoudingsvermogen mag wel, dacht ik.

Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het (soms) ontzettend zwaar is met jonge kinderen. Toen wij elkaar in 2012 het ja- woord gaven kwam er geen moment naar boven dat het weleens moeilijk zou kunnen worden. We waren al flink op de proef gesteld, dacht ik. Door alles wat wij hadden gemaakt op het gebied van gezondheid, nou ja, vooral ziekte.

Het geluk kon niet op toen we uiteindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Nu werd alles beter, mooier, leuker en intenser. Laat de baby maar komen, wij waren er klaar voor en vol verwachting en een beetje naïef droomde we over het ouderschap.

Ik moest wennen aan de verantwoordelijkheid.

James was vanaf moment één een echte liefdesbaby. Gek genoeg hoefde wij niet te wennen aan het feit dat hij er was. Het voelde direct vertrouwd, compleet en zo moest het zijn. Ik moest vooral wennen aan de verantwoordelijkheid als moeder. Als James huilde wilde ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij zou stoppen met huilen. Ik wilde hem vertroetelen, eten geven, wiegen en verzorgen.

Kortom, wij leefde vooral in de eerste paar maanden langs elkaar heen. Ik leefde van voeding tot voeding en ik mocht blij zijn als ik de kans had om even te douche of naar het toilet kon. En dan te denken dat James niet eens een huilbaby was. Echt, de dagen zijn niet te tellen dat ik nog in mijn pyjama zat toen als Merijn thuis kwam van het werk.

Dit was uiterst charmant en dit zorgde er ook voor dat de intimiteit verminderde. Swoieso had ik daar helemaal geen tijd voor. Ik was de hele dag bezig met melkflessen uitkoken, speentjes verzamelen, spuugdoeken wassen, James verzorgen en dan ging ik 20:00 naar bed om voor te slapen voor de gebroken nacht die er ongetwijfeld aan kwam.

Mijn ervaring met de welbekende tropenjaren!

Ik begrijp in ieder geval nu wat ze bedoelen met de welbekende tropenjaren. Ik heb verschillende keren gedacht: ‘Is dit het nou?’ Komt dit nog wel goed?’ ‘Kan ik ooit nog 8 uur aan een stuk door slapen?’.

Het duur niet lang meer voordat James 2 jaar wordt. Ik vind het een stuk gemakkelijker worden na het eerste babyjaar. James begint nu te kletsen en het is heerlijk om te zien dat hij begrijpt wat wij zeggen. Ook al doet hij soms alsof hij ons niet begrijpt! 😉

Ik besef me goed dat het heel bijzonder is dat ik iedere ontwikkeling die James doorbracht en brengt, hoe klein ook, ik dat van dichtbij mag meemaken. Dit is dan ook het enige voordeel van ziek zijn. Ik zie mijn zoon opgroeien, ik kan iedere dag bij hem zijn en dat is heerlijk.

Er komen nog wat tropenjaren tegemoet maar inmiddels zijn we ervaren. We moeten elkaar niet verliesen in al die spuugdoekjes en melkflessen. Maar zwaar? Dat vond ik het echt, vooral in het begin!

 

ik kan het niet meer aan zien
Persoonlijk

Ik kan het niet meer aan zien!

Verslaafd aan Nederlandse series

Ik ben al sinds ik het me kan herinneren fan van Nederlandse series. In tegenstelling tot vele andere vind ik het heerlijk om een serie te volgen in mijn eigen taal. Het begon allemaal, heel vroeger, met Costa. Ik ken bijna iedere scène van die serie uit mijn hoofd. En soms nog weleens als ik ziek ben en de kans heb om op bed te liggen. Kijk ik deze serie. Zon, zee strand en.. naja kijk zelf maar!

De series die daarna volgde waren Kees en Co, het Zonnetje in huis en natuurlijk Baantjer. Oh ja en Goede tijden staat hier iedere avond op dezelfde tijd aan. Hebben jullie al medelijden met Merijn of valt het mee? Ik zal het nog een tandje erger maken, Utopia is ook een ‘favoriet’. Ik vind het een ‘lekker flauw’ programma en ik houd wel van een beetje sensatie. 15 man in èèn huis kan gewoon niet goed gaan.. relaties gaan aan en uit, zalig. Tja, ik ben en blijf een vrouw natuurlijk.

Deze programma’s zijn gewoon heerlijk om te kijken zonder ergens bij na te denken. Nu ben ik al een paar jaar fan van Nederlandse politie series. Er  zijn er meer dan je denkt! We kennen natuurlijk allemaal wel Penoza, heel Nederland kijkt volgens mij wel uit naar een nieuw seizoen. Moorvrouw, Flikken Maastricht en tegenwoordig vind ik Smeris ook ontzettend leuk.

Ik kan het niet meer aan zien!

Nu gebeuren er in die series natuurlijk allerlei spannende dingen en daar heb ik verder eigenlijk nooit last van of van gehad. Ik ben te nieuwsgierig naar wat de volgende aflevering brengt dat ik blijf kijken. Maar laatst, bij Smeris, stopte ‘zij’ haar kind tijdelijk in de koelkast (of een ander kastje) om haar kind te beschermen. Dit soort scenes vind ik verschrikkelijk. Ik kan het niet meer aan zien!

Voorheen, toen James er nog niet was, had ik hier nooit zoveel problemen mee. Ik dacht er eigenlijk nooit zo over na. Maar nu ik zelf een kind heb vind ik zulke scenes zo verschrikkelijk dat ik hierdoor gewoon stop met kijken. ‘Ja maar halloooooo, het is toch nep?!’ Ja dat snap ik ook wel maar het doet gewoon iets met me.

Wie stelt zijn of haar kind daar beschikbaar voor?

Ik zag bijvoorbeeld laatst nog een serie waarbij er ruzie was. Er werd geschreeuwd en gescholden terwijl je een klein babytje of kindje zag liggen in de box of dat zelfs een van de twee ‘nepouders’ het kind vast had. Ik zou James hier nooit aan mee laten doen als ik hem nog niet duidelijk genoeg kan uitleggen dat het allemaal nep is.

Als ik nu vanuit de tuin naar Max schreeuw die aan het blaffen is gaat James al huilen. Schreeuwen is not done, vind ik. Hier in huis wordt ècht nooit geschreeuwd. Ik vraag me weleens af wat men hiermee wil bereiken.. maar goed, dat is een heel ander verhaal.

Ik dacht er nooit bij na..

Ik vind het dus verschrikkelijk om naar zulke scenes te kijken waarin een klein kind midden in een ruzie zit. Ze zullen er vast niks aan overhouden maar het voelt voor mij gewoon niet oke. Hebben jullie dit ook?

Ik had hier voor we James hadden nooit last van. Ik dacht er nooit over na! Maar nu ik zo’n kleine dreumes heb rondlopen, kan ik daar maar slecht tegen. Hetzelfde bij die facebook filmpjes waarin allerlei dieren worden mishandeld en kinderen door elkaar worden geschud. Ik heb me voor alles afgemeld, ik kan het niet meer aan zien!

mijn kind eet niet meer
Mama &zo

Mijn kind eet niet meer, wat nu?!

Zo gezond mogelijk eten, dat is ons streven!

Oke, oke hij eet nog wel iets maar zijn avondeten waar hij voorheen altijd zo dol op was, gaat nu ontzettend moeizaam of zelfs helemaal niet. Mijn moeder had me voor deze fase al gewaarschuwd maar ik dacht, onze James? Die slaat deze fase vast over! Hij is gek op eten.

Ik heb vanaf het begin af aan alleen maar gezonde producten aan James gegeven. Ik dan ook best trots op mezelf dat hij nog nooit in zijn leven kennis heeft gemaakt van de welbekende ‘eet potjes’ uit de supermarkt. Gelukkig zijn deze inmiddels een stuk minder slecht dan vroeger maar er gaat niks boven gezonde maaltijd met verse producten.

James krijgt van ons zo min mogelijk suikers. Ik weet immers zelf hoe lastig het is om suikervrij te eten of te moeten afvallen. Ik wil James hiervoor behoeden en hem bewust maken van het feit dat gezond eten beter is voor je lichaam en je jezelf dan ook vaak prettiger voelt. Als ik bijvoorbeeld een frietje eet voel ik me daarna vreselijk opgeblazen en vies maar als er een gezonde maaltijd voor mijn neus staat heb ik daarna een veel fijner gevoel.

Iets verbieden werkt averechts, denk ik.

Maar goed, het is niet zo dat James helemaal geen suikers binnen krijgt. Buiten het dagelijkse fruit momenten, geef ik hem ook weleens een koekje. Snoep krijgt hij daarentegen nog niet en daar wil ik ook nog zolang mogelijk mee wachten. Als hij straks naar school gaat is dat nauwelijks meer tegen te houden ben ik bang. Ik zal geen moeder worden die hem verbied snoep of andere suikers te eten als hij mij een vriendje gaat spelen. Dat werkt averechts, denk ik.

Hoe goed ik ook mijn best doe in de keuken, zijn avondmaal slaat hij bijna altijd af. Ik krijg zelfs de zelfgemaakte macaroni er niet meer in terwijl hij hier altijd zo gek op was.
Ik heb even opgezocht hoe het kan dat een kind, meestal een dreumes of peuter, plotseling minder of niet meer wil eten. Wat ik heb gevonden is dat er spanning aan tafel zou zijn, ze zelfstandig worden en minder behoefte aan eten krijgen.

Spanningen aan tafel is de boosdoener?

Nou, spanningen aan tafel is bij ons niet het geval. We vinden het juist heel gezellig om iedere avond met z’n drietjes te eten. We proberen de onderwerpen die spanningen op kunnen leveren voor James vooral te bespreken als hij op bed ligt.

Ik kan mezelf wel vinden in het feit dat hij gewoon minder behoefte heeft aan eten. In het eerste jaar komen ze zo’n 7 kilo aan terwijl ze tussen het eerste en tweede jaar maar 1 of 2 kilo aankomen. Dat is natuurlijk nogal een verschil!

Moeite met consequent zijn. Ik laat wat steken vallen!

Consequent zijn is belangrijk, ik kan van mezelf best zeggen dat ik een consequente moeder ben. Regels zijn regels. Nee is nee en uitproberen, schreeuwen of huilen heeft geen zin. Ik geef nooit toe. Maar nu het gaat om eten, voedingsstoffen die hij nodig heeft, vind ik dat een stuk lastiger en laat ik soms weleens wat steken vallen!

Ondanks dat ik heel goed weet dat hij het misschien niet zoveel meer nodig heeft i.vm groeiontwikkeling. Gaat het tegen mijn moedergevoelens in om mijn kind ’s avonds niks te laten eten. James krijgt als hij zijn avondeten niet wil soms toch nog een boterham terwijl ik heel goed weet dat ik dit eigenlijk niet moet doen. Het voelt zo verkeerd om hem zonder avond eten in bed te leggen…

Maar als ik hiermee door blijf gaan leert hij het natuurlijk nooit. Hij krijgt overigens nooit beleg op zijn boterham, het enige wat ik hem geef is een saaie bruine boterham zonder enig beleg. Hij eet het wel, dus dan moet je wel honger hebben.. denk ik dan!

Wordt het beter als je kind kan praten?

Ik vind het nu vooral lastig omdat James nog niet kan praten. Althans, niet goed kan duidelijk maken dat hij het niet lust, geen honger heeft of moe is. Als hij straks ouder is en wat beter kan praten kan ik het als moeder het probleem ook beter in schatten.
James moet nu meestal drie hapjes van zijn avondeten nuttigen en dan heeft die het goed gedaan…

Hoe gaan jullie om met een kind die nauwelijks eet? Heb jij wel de ballen om je kind na zijn avondeten wat hij of zij heeft laten staan niks meer te geven? Of vind je het net zo moeilijk als ik en ben je soms totaal niet consequent?

houten speelgoed
Mama &zo

Houten speelgoed of plastic speelgoed?

Plastic speelgoed omruilen voor houten speelgoed?

Ik moet zeggen dat ik hier nooit bewust mee bezig ben geweest. Toen ik zwanger was van James kocht ik vooral dingen wat mij leuk leek. Je ziet in de standaard speelgoedzaken veel meer plastic speelgoed en dus was de keuze snel gemaakt.

Dit is inmiddels veranderd. Ik ben namelijk al mijn plastic speelgoed aan het omruilen voor houten speelgoed. Het duurzamer. James speelt nu nog met het houten hobbelpaard waar wij vroeger als kinderen ook mee speelde, het is beter voor het milieu en het er heel gezellig uit ziet in de woonkamer. Maar de belangrijkste reden is dat houten speelgoed stimulerend werkt voor kinderen.

James hoeft met het meeste plastic speelgoed maar op een knopje te drukken en alles gaat automatisch. Er komen allerlei geluiden uit het speelgoed, het rijdt zelf of het praat tegen je. Hierdoor word je als kind belemmert in je spel. James werd gespeelt in plaats van dat hij zelf zijn fantasie moest gebruiken. Dat vond ik jammer!

Hoe vertel je dit tegen je omgeving?

Over het algemeen heeft houten speelgoed geen batterijen voor licht of geluid nodig. James kan zijn spel dus helemaal zelf invullen. Laat hem er maar voor werken om een auto te laten rijden of een toren te bouwen. Hij krijgt later op het kinderdagverblijf en school genoeg de gelegenheid om met allemaal speelgoed te spelen waarbij het geluid uit het speelgoed knalt of electronisch gaat.

Maar ja, hoe maak je aan je omgeving duidelijk dat je liever houten speelgoed wil krijgen voor een verjaardag? Het is in de meeste gevallen een stuk duurder dan plastic speelgoed. En ondanks dat het duurzamer is en er dus veel langer met het speelgoed gespeeld kan worden, zijn er nog genoeg mensen die zich dat niet realiseren en kiezen voor plastic speelgoed.

Ik probeer mensen uit mijn omgeving een beetje te sturen. Als mensen vragen wat James graag zou willen hebben. Geef ik wat goedkopere opties door. Houten speelgoed hoeft namelijk niet altijd duur te zijn! En natuurlijk zijn we nog altijd blij met plastic speelgoed, als er maar niet al te veel geluid uitkomt! 😉

Houten speelgoed of juist van plastic?

Het eerste echte houten speelgoed wat ik voor James kocht is een poppenhuis. Wat? Een poppenhuis voor een jongen? Jep!
Naast het feit dat James zonder problemen met poppen mag spelen, gebruiken wij het meer als een boerderij. Hij vindt het geweldig om zijn dieren in de ‘boerderij’ neer te zetten en brabbelt er hele verhalen bij. Op deze manier kan James zijn eigen spel creëren.

Ik merk dat James bij het zien van een houtenkassa direct op knoppen drukte in afwachting van wat voor geluid eruit zou komen. Hij keek mij aan van: ‘Klopt dit wel, doe ik iets fout of is het kapot?’ Best jammer wat met de plastice kassa van zijn neef kan hij zich prima vermaken.

Merijn en ik speelde vroeger uren met houten speelgoed waarin we ons eigen spel creëerde. Wij werden gestimuleerd om ons eigen spel te creëren en we vinden het belangrijk dat James dit ook gaat leren.

James heeft inmiddels te smaak goed te pakken. Naast de houten kassa en het poppenhuis, is zijn houten fiets en blokken toren ook favoriet. Hij kiest steeds vaker het houten speelgoed uit om zich te vermaken. En het plastic speelgoed? Dat is er ook nog maar beetje bij beetje verplaatst ik dit naar de zolder.

Hoe zit dat bij jullie? Ik ben benieuwd of jullie voorkeur hebben voor houten speelgoed of juist voor plastic speelgoed en waarom? Houten speelgoed heeft trouwens ook nadelen, zo is het poetsen is een stuk lastiger!

wanneer op potje plassen
Mama &zo

Wanneer beginnen met potje plassen?

Wanneer beginnen met potje?

Afgelopen maand liep ik in de winkels aan tegen een potje, als in, een plas en poep potje voor kinderen. Ik dacht, het is nog veel te vroeg maar ik kan het maar vast in huis hebben.

Als James een boekje gaat uitkiezen, kiest hij namelijk altijd een boekje uit waar Timo op het potje plast en dit vol trots aan zijn moeder laat zien.
James is op zich nog best jong om hier intensief mee te beginnen en ik denk sowieso niet dat dit soort dingetjes heel relaxed moet aanpakken.

Bloot laten lopen!

Ik zette het potje in de woonkamer neer en vertelde hem wat de bedoeling was. Hij pakte direct het boekje van Timo erbij. James begreep dus direct dat dàt hetzelfde idee was.

Steeds vaker deed ik James zijn pamper uit en liet ik hem in de woonkamer in zijn blootje spelen. De verwarming lekker hoog en spelen maar! Tja, anders weet ik natuurlijk niet wanneer hij moet plassen. Sommige moeders kunnen dit aan zijn of haar kind zien maar ik niet. James geeft ook nog niet zelf aan dat hij een vieze pamper heeft dus dan maar zo!

Er zit geen druk achter, geef je kind alle tijd!

Een aantal keren liep het mis en was ik te laat om James op het potje te zetten maar toen ineens was het raak! Ik zag dat hij begon met plassen, zette James op het potje en hij was daarna helemaal verbaasd toen hij een plas in het potje zag liggen! Waauw, super knap van onze kleine grote man!

Het is nu niet zo dat we hem steeds op het potje zetten maar het is inmiddels al een paar keer gelukt. De grote boodschap nog niet maar dat geeft niet.

Ik vind het belangrijk om hier absoluut geen enkele druk bij te voeren. Als James wil, mag hij op het potje plassen en zo niet, ook geen probleem.

James begrijpt steeds meer wat de bedoeling is.

Ik merk nu dat hij steeds meer begint te praten en echt goed begrijpt wat je verteld. We blijven op deze manier doorgaan omdat hij het zelf enorm leuk vindt en ik denk dat het beter zal gaan als hij zelf aangeeft als hij een vieze luier heeft.

Wat die vieze luier betreft kijk ik weer heel erg uit naar de zomer waarin James weer lekker kan rondrennen in zijn boxer. Dit moet toch een stuk fijner zitten dan zo’n plastic frot tussen je benen.

Wanneer ‘moet’ een kind zindelijk zijn?

Het schijnt zo te zijn dat je van een kind van 5 mag verwachten dat het overdag zindelijk is omdat dan pas al je organen die daarbij een rol spelen volledig zijn uitgerijpt. We hebben dus nog even de tijd! 😉

Wanneer zijn jullie begonnen met zindelijksheids training? James is nu 1,5 maar we zijn absoluut nog niet bezig met een ‘training’. Het gaat op een hele speelse manier en alleen wanneer hij het zelf wil. Wanneer was jullie kind zindelijk?

driftbuien dreumes
Mama &zo

Hoe ga je om met de driftbuien van je kind?

Driftbuien komen altijd ongelegen!

Jep, je ziet het goed. De peuterpuberteit is begonnen. We zitten er momenteel midden in en dat betekent dat James een vroege vogel is want eigenlijk is hij nog 5 maanden een èchte dreumes.
Mijn nichtje beweert dat de dreumesdriftbuien niks zijn vergeleken met die van een peuter dus ik houd me schrap voor wat me nog allemaal te wachten staat.

Zo’n driftbui komt eigenlijk nooit gelegen. Het gebeurt net voordat je weg moet of je bent al helemaal kapot van een lange werkdag. Het vergt wat organisatie om alles op rolletjes te laten lopen maar soms gaat iets nou eenmaal anders dan gebruikelijk. James schiet dan in de weerstand, vooral als hij zijn zin niet krijgt wordt de kans verdrievoudigd op een driftbui.

Hoe ontstaat zijn driftbui?

Schreeuwen, slaan, schoppen, banken, krijsen alles komt aanbod bij een goede dreumes driftbui! Boos, verdriet, onbegrip zijn emoties die er vaak toe doen. Maar hoe ga je hier eigenlijk mee om?

Meestal vloeit een driftbui voort als James zijn zin niet krijgt en dit kan om alles gaan. Ik moet eten koken en heb geen tijd om ondertussen ook nog te puzzelen, is ook wel echt belachelijk natuurlijk, of hij wil perse nog een koekje terwijl mama het eigenlijk wel genoeg vindt en tja, dan begint het..

Hoe ga je om met de driftbuien van je kind?

Iedere emotie komt aanbod en het is soms best lastig om hiermee om te gaan. Iedereen heeft vast en zeker een andere aanpak en hierin kan je eigenlijk niet fout of goed reageren. Althans, je doet het als ouder altijd met de beste bedoelingen voor je kind.

Als James een totaal onredelijke driftbui krijgt omdat hij zijn zin niet krijgt dan probeer ik hem uit te leggen waarom het niet mag, geef ik een alternatief en als dat niet werkt en hij in zijn driftbui blijft hangen dan benoem ik zijn emotie. Als hij bijvoorbeeld vooral boos is dan vertel ik hem dat hij boos mag zijn en dat hij altijd naar mama mag komen als hij mij nodig heeft. Ik blijf uiteraard wel in de buurt en ik zorg ervoor dat hij zich niet kan bezeren.

In de meest gevallen ebt het na een tijdje weer weg en dan vertel ik hem heel kort wat er is gebeurd en leg ik hem uit dat het niet erg is om boos, verdrietig of bang te zijn en dat hij die emoties mag voelen. Heel kort, want het blijft natuurlijk een dreumes!
Als hij in de driftbui blijft hangen, wat af en toe gebeurt dan probeer ik hem wat af te leiden. Hierdoor komt hij sneller uit zijn driftbui en kunnen we verder spelen.

Ik ben erg benieuwd hoe jullie omgaan met de driftbuien van je kind? Laat het vooral even weten!

hoeveel speelgoed hebben jullie?
Mama &zo

Hoeveel speelgoed hebben jullie?

‘Mijn woonkamer zal nooit vol liggen met speelgoed!’

Speelgoed is natuurlijk hartstikke leuk voor kinderen. Als je ziet dat je kind het naar de zin heeft dan is het al gauw goed maar wanneer is het te veel? Wij hebben het een beetje verspreid over de hele woning. In de woonkamer verdieping staat zijn keuken in onze keuken en daarnaast nog wat ander leuk speelgoed. Op de eerste verdieping staat er een kleine speelgoedkist op zijn slaapkamer en op zolder staat ook nog een hele hoop speelgoed. Zo kan ik mezelf makkelijk bewegen in huis terwijl James het ook naar zijn zin heeft.

‘Mijn huis ligt ècht niet zo vol met speelgoed hoor mam!’. hahaha, dat is wederom een uitspraak die ik zeer overwogen uit mijn mond liet vallen. Ik was serieus in de veronderstelling dat mijn woonkamer geen grote speelhal zou worden. Mission failed, completely! Jep, ook mijn woonkamer ligt voor speelgoed.. MAAR ik probeer het wel te beperken.

Overprikkeld door al het speelgoed.

In de eerste maanden van James zijn leven was hij heel snel overprikkelt. Hij wilde tè snel voorruit en los van het feit dat dit leuk is om te zien was het voor James voornamelijk enorm frustrerend! Na een hele hoop slapeloze nachten besloten wij naar een osteopaat te gaan. Hoewel ik hier bij voorbaat al niet echt in geloofde wilde we het toch proberen. Baat het niet, dan schaadt het niet is mij altijd verteld.

Hoe de sessies met de osteopaat zijn gegaan kun je het beste hier lezen (deel 1, deel 2, deel 3)  maar wat er sterk naar boven kwam in deze gesprekken was dat James te overprikkelt was. Hij had moeite om al deze prikkels te verwerken en dit kwam ’s nachts allemaal naar boven.
Zo wilde James absoluut niet meer met 6 maanden in de box zitten hoe vaak wij dit ook probeerde, het was geen optie! Die ruimte was te klein, hij wilde de wereld ontdekken en dat kon volgens James niet in zo’n kleine box! 😉

Hoeveel speelgoed hebben jullie in de woonkamer liggen?

We moesten een hele hoop speelgoed weghalen zodat dat hij zich ging concentreren op drie speelgoedstukken. Dit moest James dan helemaal onderzoeken en zo konden we dat weer voorzichtig uitbreiden tot wat meer spulletjes. Dit is altijd lastig geweest voor James, hij lijkt op zijn moeder en wil alles nu en direct hebben maar het heeft wel zijn vruchten afgeworpen!

Na, een jaar later, ben ik me dat nog steeds bewust en houd ik om die reden ook rekening met de hoeveelheid speelgoed in onze woonkamer niet meer of valt het allemaal wel mee? Let me know!

James wordt ouder
Mama &zo

Mijn kind wordt echt een grote jongen!

Het gaat een stuk makkelijker nu hij ouder wordt!

Afgelopen week ging ik samen met Merijn & James zwemmen. We zochten een leuk zwembad met daarbij een ‘pierenbad’ waarin hij zelf zou kunnen lopen. Centerparcs, daar vinden wij het altijd gezellig. Ik weet niet waarom maar altijd als ik daar ben heb ik een vakantiegevoel. Anti Climax hoor, als je aan het einde van de dag weer in de auto terug naar huis zit maar toch, het was heel fijn.

Het was langgeleden dat we zijn gaan zwemmen. Ik ben zelf niet zo’n fan van zwemmen aangezien ik mezelf niet prettig voel met mijn uitslag en mijn gewicht maar als ik zie hoeveel plezier James heeft op zo’n dag dan maakt het eigenlijk ook allemaal niet meer uit en ik moet zeggen, het gaat nu een stuk makkelijker!

Hij begrijpt alles! oke, veel dan..

Pff.. het zweet liep al over mijn rug heen bij de gedachte om met z’n alle te gaan zwemmen. Met z’n drieën in een veel te klein hokje, uit en aankleden, tassen overpakken, alles in dek kluisjes leggen om er uiteindelijk achter te komen dat je nèt geen muntje bij je hebt wat in de locker pas! 😉 Ja, herkenbaar?

Dit ging nu een stuk makkelijker moet ik zeggen. Hieraan merk je echt dat James ouder wordt. Hij kan nu gewoon staand aan en uitkleden, hij begrijpt wanneer hij even moet wachten en loopt netjes mee aan de hand.

Het eerste badje wat we tegenkwamen vond hij geweldig, hij wilde hier absoluut niet meer uit en stribbelde tegen. Ik heb hem eruit moeten tillen aangezien hij het een voetenbankje was aan het begin van het zwembad.

Geen flesjes of bepaalde slaaptijden meer!

Op naar het pierenbad! ‘Wauw. ook ook!’ riep James enthousiast. Nou dan kan eigenlijk je dag al niet meer stuk. Ik had zijn waterschoentjes aangedaan omdat hij het de vorige keer gek vond om in het water te lopen. Dit ging nu heel goed en durfde na een tijdje al alleen door het water te rennen. Ik denk dat je James niet gelukkig kun maken dan een dagje zwemmen, hij heeft uren lang in het water gespeeld. Wij kochten een bal om over te gooien maar dat boeide hem weinig. Spetteren, non- stop spetteren is wat hij wilde!

Ik vind het leuk om dingen met James te ondernemen. Zo gingen we samen voor het eerst van een kinderglijbaan af, super leuk om hem alles te laten ontdekken! Voorheen zaten we altijd te rommelen met zijn middagslaapje, het eetmoment, flesje warm maken etc maar nu verliep eigenlijk alles op rolletjes. James wordt echt groot!

Van alles in het leven een speelmoment maken!

Het zijn de kleine dingetjes die het doen. Bijvoorbeeld, precies op de stoeprand willen lopen of persè over die ene berg lopen. Dit zijn allemaal dingen die ik herken als een peuter of kleuter die van alle dingen in het leven een speelmoment wil maken. Op een of andere manier dan ook geweldig als James ook perse op de stoeprand wil lopen i.p.v midden op de stoep.

We merken echt dat James nu richting de 2 jaar wordt. Ik heb nu al super veel zin in zijn verjaardag. We gaan er weer een heel leuk feest van maken & James laten voelen dat ‘jarig zijn’ hèèl bijzonder is!

opvoeden wat zegt dat?
Mama &zo

Opvoeden, wat zegt dat eigenlijk?

Het is voor iedereen anders..

Iedereen ziet de term ‘opvoeden’ anders. De ene voert direct strenge regels op en de ander laat het allemaal een beetje gebeuren, probeert goed te communiceren en de ander loopt als een politieagent door het huis.

Opvoeden is ook een heel groot begrip. Dit zegt Google over de definitie van opvoeden: Opvoeden is een uitdagende en inspirerende opdracht waar elke ouder voor komt te staan. Eigenlijk is het geheim van een goede opvoeding helemaal niet zo ingewikkeld. Wat je kind vooral nodig heeft, is liefde, steun, stimulering en sturing. Zo kan je kind opgroeien tot een zelfstandig, plezierig en sociaal mens.

Liefde, steun, stimulering en sturing dus. Het hangt allemaal samen want met alleen sturing zal het liefde missen en ook met alleen liefde denk ik niet dat het kind het redt om een zelfstandig leven te leiden op een latere leeftijd.
Ik denk wel dat liefde de basis is. Als je voldoende liefde geeft aan je kind ben je beter in staat om de rest ook te ‘vervullen’.

Duidelijkheid is belangrijk voor mij!

Iedereen, oke de meeste dan, hebben bepaalde normen en waarde die je samen mengt met die van je partner en doorgeeft aan je kind. Sommige mensen voeden hun kind op vanuit een boek en andere mensen doen dat vanuit hun gevoel. Ik vind het interessant om over dit onderwerp te lezen. Soms pik ik er iets uit en pas ik dit toe in de praktijk maar ik ben er inmiddels wel achter dat het nou eenmaal niet altijd gaat zoals in de boeken vermeldt staat. Ieder kind is anders en wat bij de een werkt hoeft niet bij de ander te werken. Je luistert dan automatisch naar je gevoel, want wat jouw kind nodig heeft weet jij als geen ander!

Ik vind het belangrijk om James duidelijkheid te geven. Duidelijkheid in alles. Hij weet precies wat hij wel en niet mag, wat van hem is en wat van ons is. Natuurlijk probeert hij weleens wat uit want het is een echt boefje. Minimaal één keer per dag rent hij er lachend met de afstandsbedieningen vandoor. Super leuk spelletje namelijk als mama er achteraan gaat rennen!

De makkelijkste is niet de juiste?

We hebben de afspraak gemaakt dat James overdag zijn fiep niet meer mag gebruiken. Hier wijk ik dan ook geen moment van af. Mits hij ziek is dus uitzonderingen daargelaten. Hij geeft nu ieder ochtend netjes zijn knuffel en fiep en gaat fijn spelen. Die duidelijkheid is prettig en ik merk dat James dit erg fijn vindt.

Ik probeer met alles wat ik doe of zeg tegen James na te denken of ik het verbied omdat het voor ons zelf makkelijker is of omdat het écht niet kan/mag. Buiten in de regenplassen springen bijvoorbeeld. Dit zou makkelijker zijn om het te verbieden, hij wordt vies en nat en dat vergt weer even wat ‘moeite’. Ik stel mezelf dan de vraag wat belangrijker is en dat is het plezier van James. Als hij vrolijk wordt van springen in de plassen, wat maakt het dan nog uit dat hij nat wordt? De makkelijkste weg is zeker niet altijd de juiste..

Kind van één in de hoek zetten?

Ik lees vaak op forum naar ervaringen van andere moeders. Zo las ik van de week dat een moeder haar kind van één jaar weleens in de hoek zet als ze niet luisterde. Nu vind ik dat persoonlijk wel héél erg jong maar goed, als jij ken daar als moeder goed bij voelt en je kind begrijpt waarom hij in de hoek staat en het helpt, moet je vooral je gevoel volgen hierin.

Bij James heeft dit bijvoorbeeld nog totaal geen zin. Hij zou nog niet begrijpen wáárom hij in de hoek/trap/time- out zou moeten staan en dat vind ik persoonlijk wel erg belangrijk. Daarbij heb ik nu nog niks meegemaakt waardoor ik de behoefte had om hem in de hoek te zetten.

James vindt het leuk om dingen uit te proberen, logisch. Tot hoe ver kan ik gaan? Wat mag van papa wel en van mama niet mag? Nu heeft James er een handje van om zo af en toe met zijn speelgoed te gooien. Dat vind ik niet goed, ik leg hem uit dat het stuk kan gaan en dat hij het moet opruimen. Soms komt er dan een driftbui en dat vind ik nog weleens lastig maar daar kan ik een gehele blog aan weide 😉

Kortom, opvoeden doe ik vanuit mijn hart. Puur op gevoel. Tot zo ver gaat het opvoeden nog gemakkelijk. Ik ben benieuwd wanneer dit lastiger gaat worden!

Zijn jullie bewust bezig met opvoeden? Of laat je het gaan zoals het komt?