Browsing Tag

Leven met Lon

flauwvallen
Persoonlijk

Ik viel wel tot zes keer per dag flauw!

Ik moest meer drinken, dachten wij.

De meeste van jullie hebben kunnen lezen dat wij een top- vakantie hebben gehad in Frankrijk. We zijn zelfs nog doorgereden naar Spanje waar we nog drie dagen van de zon en de zee hebben kunnen genieten.

Mijn gezondheid was heel goed op dat moment. Ik had nauwelijks last en met de nodige medicijnen, een beetje opletten qua eten want dat is altijd moeilijker op vakantie, dan zou het wel goed komen.

Wij zaten in Frankrijk boven op een berg met onze camping. Die berg was niet hoog maar de weg daarnaartoe was niet super relaxed. Je moest goed uitkijken want als je daar met z’n tweeën reed was het onmogelijk om naast elkaar te rijden.

Ik heb normaal gesproken vrij weinig last van hoogtes of het autorijden. Deze vakantie kennelijk wel. Samen met Lisa deden wij een boodschap en toen wij op de terugweg aankwamen bij onze stacaravan, werd alles zwart voor mijn ogen en viel ik flauw.

Dat kan gebeuren. Het was warm, klam en misschien had ik iets meer moeten drinken. Ik probeerde in het vervolg meer op mijn eet en vooral drinkpatroon te lette zodat dit niet meer kon voorkomen.

Ik viel flauw midden op een berg en Lisa vergat de handrem erop te zetten!

We reden opnieuw de berg af om boodschappen te doen en op de terug weg viel ik midden op de berg flauw. Natuurlijk op het vervelendste punt van die hele berg. Lisa moest snel handelen, alleen vergat ze de handrem op de auto te doen waardoor wij nog een stuk naar beneden kachelden.

Dit heb ik mij laten vertellen. Ik was toen blijkbaar de binnenkant van mijn ogen aan het bekijken. Lisa heeft mij aan mijn haren vast gehouden, lijkt me best pijnlijk, maar ik werd nog steeds niet wakker. Dat gebeurde pas toen ik een plens water in mijn gezicht kreeg. En daar was ik weer, iets wat suf en duizelig maar het ging wel oké.

De reden dat ik steeds flauwviel was op een gegeven moment niet meer te verklaren. Op internet hadden we tips nagelezen en uitgevoerd maar het mocht niet baten. Ik viel wel zes keer per dag flauw en had daarna knallende koppijn!

Ik heb gelezen dat koppijn logisch kan zijn in een ander land door het andere klimaat en de hoogteverschillen. Fijn was het niet. Ik kon nauwelijks functioneren als ik zo’n hoofdpijn had en was dan ook blij als ik eindelijk in slaap was gevallen in de auto. Dan voelde ik even helemaal niets.

Flauwvallen kan geen kwaad als je in de juiste omgeving bent.

Eenmaal thuis aangekomen ben ik nog een aantal keren flauwgevallen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Wij dachten dat het te maken had met allerlei factoren in Frankrijk maar in Nederland ging het dus gewoon door. Mijn ouders gaven aan dat ik naar de dokter moest gaan en dat deed ik.

Bij de huisarts hebben we het een en ander besproken. Het flauwvallen kan op zich weinig kwaad. Het enige wat gevaarlijk is, is dat ik met mijn hoofd ergens tegen aankan vallen waardoor ik nog verder van huis ben.

Ik heb 24 uur met een hartkastje rondgelopen maar buiten het feit dat mijn hart nogal overslaat was dat allemaal prima. Aankomende week heb ik een afspraak bij de neuroloog. Mijn huisarts leek het toch verstandig om het een en ander uit te zoeken.

Gelukkig is het nu alweer een tijdje geleden maar het is nog niet helemaal over. De laatste keer vond Lisa mij boven in de badkamer. Mijn voeten staken uit de deuropening waardoor het akelig was voor haar om te zien hoe ik er aan toe was. Op een aantal blauwe plekken na, viel alles mee.

Mijn huisarts heeft uitgelegd dat het goed te maken kan hebben met stress. Ik hoop dat de oorzaak bij stress ligt, dat lijkt het makkelijkst verholpen te zijn maar we wachten rustig af wat de neuroloog zegt en uitzoekt!

met je kind op vakantie
Persoonlijk

De allereerste zonvakantie met een kind!

De eerste autovakantie!

De ‘grote’ vakantie is een periode waar de meeste mensen ontzettend naar uitkijken. Het hele jaar kei hard werken om in de vakantie met je gezin naar de zon te kunnen vertrekken is een heerlijk vooruitzicht.

Wij gingen afgelopen jaar naar Frankrijk. De allereerste vakantie met een kind en hoewel ik een redelijk relaxen- moeder ben, vond ik het best spannend. De vakantie die wij jaren hadden gehad, de hele dag aan het strand liggen en ’s avonds de hort op, was verleden tijd.

Het was ook onze allereerste autovakantie. Het was ongeveer 9 uur rijden voordat wij op de plek van bestemming aankwamen. Wij kozen ervoor om rond 23:00 uur aan te rijden. Achteraf was dit misschien niet zo handig. Vooral ik heb het ’s nachts- rijden onderschat maar alles is goed gegaan.

James hebben wij ’s avonds op zijn normale tijd in bed gelegd en wij zijn vervolgens de auto in gaan pakken. Rond 23:00 uur hebben we James in de auto gelegd waarna hij nagenoeg de hele autorit heeft geslapen en wakker werd in Frankrijk. Dat viel mij reuze mee moet ik zeggen!

Als je kind het naar zijn zin heeft, is het al snel goed!

Als je kind het naar zijn zin heeft dan is het al snel goed. Wij kozen ervoor om naar een camping te gaan. Ik zag het niet zitten om ’s avonds, als James op bed lag, aan de hotelkamer vast geklampt te zijn en met z’n tweeën op het balkon de avond verder door te brengen met een stokkaarten.

Ik dacht, op een camping heb je meerdere ouders die in dezelfde situatie zitten zodat je elkaar ’s avonds bij de sta- caravan kan ontmoeten. De camping was voor James perfect, vooral de eerste vier dagen waren heerlijk. Een hele hoop zon en we lagen non- stop aan het zwembad.

Positieve effecten op het welzijn van je kind!

De dagelijkse sleur, routine en verplichtingen van werk en school verdwenen naar de achtergrond. James vond het geweldig. Wij hebben de teugels losser gelaten wat betreft James zijn ritme en op deze manier hebben wij een ontspannen vakantie gehad.

Wist jij dat de aandacht en concentratie na 20 minuten in de natuur toeneemt? En de nieuwe ervaringen, veranderingen in de omgeving, de creativiteit van kinderen stimuleren? Leuke weetjes en een nog groter excuus om ieder jaar op vakantie te gaan met het hele gezin! Lees hier de positieve effecten van vakantie op het welzijn van kinderen.

James was werkelijk een kind naar je dromen. Dat is hij sowieso maar op vakantie liep werkelijk alles vlekkeloos. Hij had geen problemen met het verleggen van zijn ritme, ging prima slapen en had geen huildagen. Ik denk omdat wij als ouders ook ontspannen waren en de dagelijkse zorgen naar de achtergrond verdwenen.

De allereerste zonvakantie met een kind!

In Frankrijk werd het weer steeds slechter. We hadden het erover om eerder naar huis te gaan. Een vakantie zonder zon is nog niet zo’n probleem maar non- stop regen zaten wij nou ook weer niet op te wachten. Uiteindelijk hadden wij een hotel geboekt in Spanje en zijn we doorgereden naar de Zon. Het ware drie heerlijke dagen aan het strand waar wij ook hebben gemerkt dat James dit geweldig vond.

Mijn voorkeur gaat nu toch uit naar een vakantie die wij altijd hebben gehad. Een zon vakantie heerlijk aan het strand met afwisseling van het zwembad en ’s avonds een drankje doen op de boulevard. Dit werkt prima met een kind is wat wij hebben ervaren. James sliep in de buggy als hij moe was en als hij zijn auto’s maar had was alles prima!
Een autovakantie is wel perfect met een kind. Op deze manier hebben wij heel veel speelgoed kunnen meenemen voor James wat voor hem herkenbaar was op vakantie. Hij heeft veel profijt gehad van zijn fiets. Als wij ’s avonds gingen wandelen, reed hij op zijn fiets met ons mee over de boulevard.

Kortom, de allereerste zonvakantie met een kind is ons prima bevallen. Stiekem kijk ik al uit naar volgend jaar!

Hoe beviel jouw vakantie met een kind? Viel het mee of juist tegen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Dit artikel is in samenwerking met HomeToGo geschreven en door HomeToGo onderzocht.

Persoonlijk

Help, ik ben verliefd op een vrouw!

Ik voel me aangetrokken tot Lisa, omdat ze Lisa is.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat er zo af en toe een andere naam in mijn artikelen rond dwarrelt. Dat heeft natuurlijk uitleg nodig, een beetje dan!

Gezien mijn hetero- geschiedenis- getrouwd en een kind- hoe kan het dan dat ik verliefd ben op een vrouw? Laat me ‘Verliefd zijn’ even nader toelichten. Ik wil samenwonen met deze vrouw. Ik wil naast haar in slaap vallen. Ik wil haar zoenen, niet een zoen maar veel meer!

Ik voel me niet aangetrokken tot Lisa omdat ze een vrouw is maar omdat ze Lisa is. Als Lisa een man was geweest dan zou ik hem net zo leuk vinden. Het geslacht van mijn partner maakt mij dan ook niks uit.

Ik heb mezelf nooit afgevraagd of ik wel hetero was.

Het klinkt misschien gek maar ik heb mezelf nooit afgevraagd of ik wel hetero was. Ik had homoseksuele mensen in mijn omgeving en bij ons werd hier thuis ook gewoon over gesproken maar het was voor mij niet relevant. Ik had Merijn en was gelukkig met hem.

Dat ik op vrouwen zou kunnen vallen in plaats van op mannen, was voor mij wel al snel duidelijk. Hoewel ik nog nooit ècht verliefd was geweest op een vrouw. Ik kon een vrouw wel aantrekkelijk vinden, net zoals een man maar de vlinders voor een vrouw kwamen pas bij Lisa. Logisch eigenlijk, als je in een goede relatie zit, sluit je je hier voor af..

Vervelende reacties hebben we nauwelijks gehad. Althans, niet op het feit dat ik nu een vrouw heb terwijl het altijd een man was. Ik had hier vaker gesprekken over met mijn oudste broer en schoonzussen. Ik was altijd nieuwsgierig naar hoe het zou zijn met een vrouw. Precies hetzelfde als met een man, maar ook weer niet èn je ligt in bed naast iemand met hetzelfde geslacht, wat soms super handig is!

Onze samenleving is heel hetero gericht.

Onze samenleving is heel hetero gericht. Je groeit op met Nijntje, die een papa en een mama heeft. Toen al mijn vriendinnetjes een vriendje kregen, leerde ik Merijn kennen. Ik was helemaal niet bezig met het feit dat Nijntje ook een mama & een mama zou kunnen hebben.Toen niet. Nu wel.

Ondanks het voor mij dus altijd wel ‘normaal’ was dat Nijntje ook twee mama’s of twee papa’s kon hebben, vond ik het in het begin en nu nog soms, best vreemd dat ik nu hand in hand loop met een vrouw in plaats van een man.

Ik heb het dan niet zo zeer over het feit dat ik bang ben wat de buitenwereld ervan denkt. Dat maakt mij niet zoveel uit. Hoewel ik er ook niet perse op zit te wachten om helemaal in elkaar gerost te worden alleen maar omdat ik hand in hand loop met een vrouw. Dat is gewoonweg een tekortkoming van de ander en een grotere beperking dan het ‘vallen op een vrouw’.

Help, ik ben verliefd op een vrouw!

Maar goed, ik moet dus soms zelf ook nog even wennen dat ik nu samen met met een vrouw. Het is vooral het toekomstplaatje, wederom; Nijntje met de papa & de mama wat ik ook had bedacht voor mijn toekomst. Dat is anders gelopen. Liefde is geen keuze, liefde die je niet kiest, is niet echt.

Lees ook: Uit de kast komen? Homoseksualiteit! 

Ga voor je eigen geluk. Het maakt niet uit wat andere mensen van jouw keuzes vinden. Tenslotte leeft iedereen zijn of haar eigen leven en ben jij degene die je geluk in de hand hebt. Help, ik ben verliefd op een vrouw!

Persoonlijk

Als je kind zegt: ‘Mama auw been!’.

James begrijpt alles.

Ik schreef eerder een artikel over je kind vertellen dat je ziek bent. Dit hebben wij altijd gedaan als ik een slechte periode had. Ik kreeg toen nog geen reactie van James maar ik voelde dat hij mij begreep. Hij had meer rust in het spelen met papa op het moment dat ik hem vertelde dat mama’s buik ziek was en ik daardoor op bed lag.

James is inmiddels twee jaar oud en dat stukje loopt nu anders dan voorheen. Hij gaat steeds meer begrijpen, wat zeg ik? Hij begrijpt zowat alles wat je hem uitlegt, verteld of vraagt. Dit veroorzaakt vaak leuke momenten want we kunnen nu samen al een klein gesprekje voeren.

Het is bizar dat je kind ineens gaat praten. We zaten laatst aan tafel een eierkoek te eten toen hij ineens zei: ‘Mama eierkoek eten!’ Geweldige momenten die ik zoveel mogelijk probeer vast te leggen zodat we hem later als hij gaat trouwen, kunnen laten zien hoe leuk hij ‘vroeger’ deed.

Dit gaat vaak gepaard met een lach en een traan. Ja, ik geef toe dat ik regelmatig volschiet van het feit dat James zijn taalontwikkeling als een razende verloopt. Nu ik een slechte periode heb en regelmatig met de rolstoel weg moet werd het weer eens tijd voor een goed gesprek met mijn zoon.

Een goed gesprek met mijn zoon.

‘Mama heeft auw benen, daarom zit mama soms in een rolstoel en kan mama even niet met jou voetballen.’ James kijkt beteuterd naar mijn benen.

‘Mama vindt dat ook niet fijn maar nu kan James met Lisa of papa spelen, dat vindt James ook leuk! Mama kan voor jou boekjes lezen als je dat leuk vindt!’

 James pakt een boek en klimt op mijn schoot. ‘Kijk uit schatje, mama heeft au benen’ zegt Lisa.

‘Mama auw been’ herhaalt James.

Ik vind dat mijn mannetje het knap doet.

BAM, even slikken hoor! James praat amper met drie woordjes achter elkaar maar dit kon hij toch wel even goed benoemen. Het is heftig om van je kind te horen dat hij begrijpt wat je zegt en dat nog even herhaald. Gelukkig kan hij hier nog niet zo over nadenken zoals wij het doen. James stapt vervolgens over mijn benen, gaat naast mij zitten en dringt mij zijn Nijntje boek aan. ‘Mama boek’ zegt hij dan.

De rolstoel vindt hij geweldig dus ook dat is voor hem geen probleem. Hij komt dan lekker op mijn schoot chillen. Ik merk aan James dat hij het fijn vindt als ik mezelf goed genoeg voel om er beneden bij te zitten. Maar hij berust erin dat de situatie is zoals hij is en ik vind dat mijn mannetje dat knap doet!

Gelukkig gaat het nu een stukje beter en hoef ik niet meer de hele dag op bed te liggen. Ik begin zachtjes aan de lopen, meer waggelen maar toch, en met vlagen gaat het redelijk. De pijn is nu wat beter onder controle te houden maar het lopen gaat nog niet zo soepel.

Als je kind zegt: ‘Mama auw been!’.

Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij onder andere de reumatoloog. Ik ben benieuwd wat er gezegd wordt. Ik gok op een prednison- kuurtje waar ik niet op zit te wachten. Maar als ik hierdoor weer met mijn zoon kan voetballen neem ik die extra kilo’s wel weer voor lief.

Hopelijk kan ik snel weer tegen James zeggen dat we binnenkort weer fijn kunnen voetballen samen! Hoe gaan jullie hiermee om? Zeg je alles over je ziektebeeld tegen je kind of juist niet en waarom?

Lonneke Schrijft
Persoonlijk

Hoe gaat het nou met ons?

Vanaf nu weer iedere dag een artikel op LonnekeSchrijft!

Ik start mijn Mac op na een heeeeele lange tijd. Mijn bureaublad kun je vergelijken met mijn hoofd, ram- vol. Op deze manier kan ik geen blog schrijven. Ik ruim eerst allerlei filmpjes, documenten op voordat ik internet opstart en naar mijn Homepage surf.

Wauw, de statistieken zijn wel wat gedaald maar het valt me nog mee. Ik open een leeg blogvenster maar ik kom niet verder dan een paar zinnen. Het is een drama. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik ben er compleet uit geweest en het laatste artikel was nou niet dat je zegt van geweldig leuk.

Ik mis het wel. Iedere dag zorgen voor mijn online- kindje. Ik zat er lekker in en er was iedere dag een nieuw artikel te vinden op LonnekeSchrijft. Het heeft even geduurd maar ik ben er weer en wel fulltime. Er zal vanaf vanaf weer iedere dag een nieuw en fris artikel online komen op deze plek!

Het vloggen laat ik nog even achterwegen. Er zullen wel weer wat meer filmpjes online komen op Lonnekefilmt maar hier zit voorlopig nog even geen structuur in.

Hoe gaat het nou met ons?

Tja, ik zal maar beginnen met waar ik de vorige keer mee eindigde. De grootste shock zijn we inmiddels te boven. Heb je iets gemist? Lees dan eerst deze blog even terug Lees dan eerst deze blog even terug dan ben je helemaal bij en weet je waar ik nu over praat!

Het is nogal ingewikkeld dus let op. Merijn was samen met een meisje. Ik ook. Wel een ander meisje hoor, zo ingewikkeld is het nou ook weer niet 😉 Merijn zijn nieuwe relatie hield helaas geen stand. Mijn nieuwe relatie is nog steeds wat het is. In de volgende artikelen zal hier uiteindelijk wat meer duidelijkheid overkomen.

Merijn en ik zijn super goede vrienden, nou eigenlijk doe ik onze vriendschap te kort als ik het alleen maar ‘vrienden’ noem. Er zit natuurlijk veel meer dan dat. Merijn en ik zijn 10 jaar samen geweest en 5 jaar lang getrouwd geweest. Mijn hele jeugd heb ik samen met hem doorbracht en andersom. Ik doe het te- niet als ik het alleen vrienden noem.

Ik kan het, het best omschrijven als een broer- zus relatie. Alleen dan met een kind. Tja, zie je nou wel. Het valt gewoon niet uit te leggen en eigenlijk hoeft dat ook niet. Ik ben daarmee gestopt. Wij weten hoe het zit en vinden het prima zoals het is. Voorlopig sowieso en later zien we wel weer verder.

Het is voorlopig goed zoals het is.

We hebben ontzettend veel lol samen, meer dan dat we het afgelopen jaar samen hadden en praten over dingen waar we normaal gesproken niet over hadden gepraat. Hij laat mij zijn tinderlijst zien en ik bespreek met hem mijn stuggles over ‘iets hebben met een vrouw terwijl je zelf ook een vrouw bent, huh?!’.

Jep, we leven allemaal samen onder een dak en dat gaat perfect. Bizar he? We spelen regelmatig een spelletje ’s avonds, gewoon een bord- spel hoor voordat het nog ingewikkelder wordt. En we zijn afgelopen maand met z’n allen op vakantie geweest.

Het is fijn om dit nu nog allemaal samen te kunnen doen, voor elkaar maar natuurlijk ook zeker voor James.

Goed, benieuwd hoe het nu met mijn gezondheid is? Morgen lees je hier meer over!

Uit de kast komen..
Persoonlijk

Uit de kast komen.. homoseksualiteit!

Ga naar de dokter, homoseksualiteit is gewoon te genezen!

Homoseksualiteit. Tja, ik denk dat het wel duidelijk is wat dat betekent toch? Anders lees je dit waarschijnlijk niet. Ja, of je bent gewoon benieuwd of ik nu uit de kast ga komen. Dat zal het wel zijn, nou lees maar snel verder dan!

Het is voor veel (jongere) mensen belangrijk om zichzelf en hun omgeving te laten zien wie ze echt zijn. Dat lijkt geen probleem maar het mag ook niet vergeten worden dat er vaak nog een groot taboe heerst op homoseksualiteit. Als je homo bent dan moet je dood, ben je vies, heb je een beperking, ben je ziek en moet je gewoon naar de dokter gaan want het is te genezen. Mensen met deze uitspraken zijn kortzichtig en dat is een grotere beperking dan zijn wie je bent.

In mijn wereld, in mijn leven, bestaat er geen ‘kast’ waar je uit moet komen. Ik begrijp niet waarom mensen dit zo belangrijk vinden. Is het relevant om te weten tot welk geslacht je buurman, buurvrouw, collega, beste blogger, vriend of vriend zich aangetrokken voelt? Maakt dat hen meer of minder wie ze zijn?

Ik zal kleur bekennen.. in welk hokje zit ik?

Ik vind van niet. Homoseksualiteit is altijd al een ‘dingetje’ geweest in mijn leven waar ik over twijfelde. Dit gevoel werd veroorzaakt door alle hokjes die er in de maatschappij zijn gecreëerd en waar men van verwacht dat je jezelf daar in plaatst.

Onzin natuurlijk. Maar goed, de reden dat je op dit artikel klikte is hoogstwaarschijnlijk uit nieuwsgierigheid dus ik zal kleur bekennen.. Het geslacht doet er voor mij niet toe, ik word verliefd op de persoon daarachter. Biseksueel heet dat hokje geloof ik! 😉

Het lijkt mij verschrikkelijk als James (en eventueel toekomstige kinderen) niet durft te vertellen wie hij is. Ik hoop eigenlijk dat we James mee kunnen geven dat hij niet ‘uit de kast’ hoeft te komen maar dat wij gewoon kan zijn wie hij is. Het maakt ons in ieder geval niks uit wie hier later aan het kerstdiner aanschuift!

Uit de kast komen..

Gelukkig heb ik hier voorheen over kunnen praten met mijn oudste broer Sjef. Hij was de eerste, na Merijn, tegen wie ik mijn twijfel uitsprak over mijn geaardheid. ‘Ja goeie, dat maakt toch niks uit?’ en vervolgens gingen we verder met een gesprek wat er wel toe deed.

Ik heb nooit de behoefte gehad en nog steeds niet om ‘uit de kast’ te komen. Het is in mijn ogen niet belangrijk om dit te melden. Dat ik verliefd ben geworden op Merijn is om wie hij is, hij had net zo goed een vrouw kunnen zijn. Er zullen vast mensen dit lezen bij wie dit als een grote verassing komt, nou alsjeblieft. Ik hoop dat je erg blij bent met deze informatie!

Ik schrijf deze blog om een statement te maken over de hokjes die er tegenwoordig zijn. Het gaat de goede kant op anno 2017 maar we zijn er nog lang niet. Het taboe om homoseksualiteit moet uiteindelijk compleet weg en als wij dit zo aan onze kinderen meegeven moet dit uiteindelijk toch wel lukken, of niet? Ik ben benieuwd wat jullie hiervan denken!

Liefde is geen keuze want liefde die je kiest, is niet echt! 

ik wil meedraaien in de maatschappij
Persoonlijk

Ik wil meedraaien in de maatschappij!

Bedrijven moeten het voordeel zien van een chronisch zieke kandidaat!

De meeste van jullie zullen weten dat ik al een langere tijd een uitkering heb. Ik ben afgekeurd doordat mijn zicht verminderd is en door de bijkomende klachten van de ziekte van Crohn.

Het heeft mij op een bepaalde manier rust gegeven maar tegelijkertijd ook een gevoel van falen. Ik kan in mijn ogen niet meedraaien met de Maatschappij doordat ik ziek ben. Het is überhaupt moeilijk om een baas te vinden die accepteert dat er momenten zijn dat je, hoe graag je het ook wil, niet kan komen.

Bedrijven zien de voordelen van een chronisch ziek persoon ook niet. Het is immers zo dat ik niet ‘zomaar’ thuis blijf met een griepje of wat hoofdpijn. In mijn laatste baan sloeg ik een tikkeltje door en zat ik met een longontsteking klanten te bellen maar dat zegt wel iets over mijn doorzettingsvermogen.

Ik weet hoe het ‘spelletje’ werkt.

Ik schreef al eerder over onze ondernemingsfamilie. Dit is om deze reden voor mij ook een stuk moeilijker. Ik weet, dat als een bedrijf de keuze heeft uit een gezonde kandidaat en een iemand die chronisch ziek is dat dit een gemakkelijk keuze is voor een bedrijf. Terwijl de gezonde kandidaat net zo goed ziek kan worden en het is niet per definitie zo dat een chronisch ziek alleen maar ziek in bed ligt.

Het blijft moeilijk voor mij om te beseffen dat ik niet meer fulltime kan werken. Ik wil graag meedraaien in de maatschappij. Ik wil mijn steentje bijdragen. Het verschil kunnen maken om iemand zich weer even fijn te laten voelen of te kunnen helpen. Ik ben selectief geweest in wat ik wilde doen maar uiteindelijk heb ik gekozen voor vrijwilligerswerk.

Ik wil meedraaien in de maatschappij

Ik denk dat ik mezelf hierdoor een stuk beter ga voelen. Ik zal weer meedraaien in de maatschappij en het belangrijkste, ik voel mezelf weer nuttig. Dit is echt belangrijk voor mijn psychische toestand. Het gevoel hebben alsof je er echt toe doet. Dat voelt fijn en dat gevoel heb ik jaren gemist!

Een beetje gezocht op het web en uiteindelijk heb ik iets gevonden wat bij mij past. Ik denk dat ik hier mezelf goed in kan ontplooien en echt hart voor de zaak krijg. Dit moet uiteraard groeien maar dit is ook iets wat ik altijd heb geleerd vanuit mijn familie. Hart voor de zaak, dat ontwikkel ik heel snel als ik het naar mijn zin heb, altijd iets ‘meer’ willen doen dan nodig. Niet omdat het moet maar omdat je het zo voelt.

Het mooiste aan vrijwilligerswerk is, naast het feit dat je andere hiermee kunt helpen en je meedraait in de maatschappij dat je nieuwe mensen leert kennen, je ervaring op doet, je kunt je talenten benutten en je krijgt vaak waardering!

Ik zal het wel moeilijk vinden om James achter te laten. Het is maar voor een paar uurtjes maar dan nog. Ik ben het in tegenstelling tot veel andere moeders niet gewend om hem ‘uit handen te geven’. Het voordeel is dat Merijn kan schuiven met zijn diensten of het zo kan inplannen dat hij kan oppassen.

Op deze manier kan ik in ieder geval alvast oefenen met het ‘loslaten’ voor als hij straks naar de peuterspeelzaal gaat 😉

Er zijn genoeg chronisch zieke mensen die mijn blog lezen. Ik ben benieuwd hoe jullie dit voelen. Zit jij ook thuis en voel je jezelf vaak nutteloos? Of heb je hier geen last? Laat weten in de comments hoe jullie je dag indelen. Er zijn trouwens ook genoeg chronisch zieke mensen die wel kunnen werken, heb je hier moeite mee?

ruzie met je partner
Persoonlijk

Ruzie met je partner hoort erbij!

Ruzies bij kalverliefde zorgt voor een stoplicht relatie..

We kunnen allemaal wel doen alsof we nooit ruzie maken en de relatie met je partner rozengeur en maneschijn is maar zo werkt het natuurlijk alleen maar in sprookjes. Iedereen heeft conflicten, maakt ruzie en laat zich soms weleens een beetje (te ver) gaan in een ruzie.

In je kinderjaren wordt je al geconfronteerd met ruzie maken. Het is belachelijk dat jij niet mee mag spelen of je per ongeluk expres een duw in je rug krijgt en dan begint de ellende. ‘Jij bent stom!’ of ‘Ik ben je vriend niet meer!’ en ‘Jij mag niet meer op mijn feestje komen!’ Deze uitspraken hebben we allemaal weleens laten vallen in een ruzie om vervolgens de volgende dag weer hartsvriendinnen te zijn.

De ruzies op latere leeftijd worden meestal al iets serieuzer. Althans, dat denken we want we voelen ons super groot als we puber zijn. De kinderjaren zijn voorbij en je denkt al bij de ‘grote mensen’ te horen. Nu ben je natuurlijk al goed op weg als puber zijnde maar je bent er nog lang niet. Geniet daar nog maar even van!

Ik weet nog goed dat ik verkering had met mijn eerste vriendje en het om de haverklap uitging omdat we ‘ruzie’ kregen. Een paar dagen later ging het dan weer aan omdat een van de twee spijt kreeg. Als we hadden afgesproken en hij wilde opstap gaan terwijl ik een romantisch avondje voor de buis in gedachte had, kon hier al een zodanige ruzie door ontstaan waardoor het dan weer even uit ging.

Ruzie hoort tot een van de behoeftes van de mens!

Je zult het wellicht niet verwachten maar ruzie behoort tot een van de behoeftes van de mens. Wij mensen willen gehoord of gezien worden en daar komt vaak de ruzie uit voort. Ruziënde mensen gaan ervan uit dat je ruzies alleen kun beëindigen door ze ‘uit te vechten’, door te winnen of gelijk te krijgen.

Ik zal je wat vertellen. Ruzie maken heeft geen enkele zin. Niet op deze manier. Geen enkele verliezer wil tegenover een winnaar staan. Onbewust gaat deze strijd dus nog verder en op deze manier wordt het een machtsstrijd die eindeloos door kan gaan. Dit is vooral zo, als je een relatie hebt samen omdat je hierin gelijkwaardig behandeld wil worden.

Het is ook vaak zo dat ruzies niet gaan over het gespreksonderwerp. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn vrouwen. Is het ècht zo belangrijk dat de man het dopje van de tandpasta terug doet na gebruik? Nee, natuurlijk niet. Het gaat in zo’n ruzie allang niet meer over dat dopje maar er volgt een opsomming irritaties van de afgelopen tijd.

En dan heb je nog de welbekende koeien die regelmatig uit de sloot worden gehaald in een ruzie. Het dopje van de tandpasta kan hiertoe makkelijk tot een schreeuwende ruzie eindigen waar we uiteindelijk ruzie maken over de ruzie. ‘’Je luistert niet naar me of ‘’Je moet niet zo zeuren!’’en ‘’Het is altijd hetzelfde!’’

Natuurlijk is ruzie over vreemdgaan een groot verschil met een tandpasta dopje en is praten na een ruzie soms geen optie. Merijn wil alles altijd direct uitpraten terwijl ik het fijn vind om de ruimte te krijgen. Even nadenken over wat er is gezegd om het op een later moment eventueel nog te bespreken of het gewoon te laten voor wat het is.

Ruzie maken met je partner hoort erbij!

Mensen die samenleven maken ruzie en het is daarin belangrijk dat je accepteert dat die ruzies er mogen zijn, je luistert naar de ander en je partner vooral respecteert. Je hebt niks aan een onfatsoenlijk scheldpartij. Hoewel het soms weleens kan opluchten, heeft het absoluut geen meerwaarde.

En door de jaren heen, oh nu klinkt het echt alsof ik stokoud, wijs en nooit ruzie maak en dat is absoluut niet het geval maar je leert ook dingen van elkaar te accepteren. Merijn laat altijd zijn kleding naast zijn bed liggen totdat hij na een week geen kleding meer heeft. Ik krijg dan op mijn dak dat ik de was niet bij houd. Of dat hij altijd de deur van de kast openlaat staan zodat James overal bij kan.

Dit zijn van die dingetjes waarover wij in het begin van onze relatie ruzie over konden maken en het nu gewoon laten voor wat het is. Ik vraag mezelf dan vaak af: Is het nou echt zo erg om die kastdeur dicht te doen zonder daar wat over te zeggen? Of als ik de was bij elkaar raap, ook even naast zijn bed kijk? Nee. Heeft een ruzie hierover zin? Nee. Soms moet je dingetjes ook gewoon laten en het accepteren zoals het is.

Ik ben trouwens ook een draak hoor. Zo ga ik bijvoorbeeld altijd een stapje verder dan Merijn leuk vindt als we aan het dolle zijn. We hebben een watergevecht. Het is even grappig en op het moment dat het eigenlijk klaar hoort te zijn, gooi ik nog een emmer water over hem heen. Snap je wat ik bedoel?

Het goedmaken is minstens zo belangrijk! 😉

Niemand is perfect, maak ‘lekker’ ruzie maar houd het wel netjes. Ga niet dreigen met het eindige van de relatie als hij voor de zoveelste keer het dopje van de tandpasta vergeet terug te doen. Ben redelijk en als je relatie goed zit, is ruzie maken helemaal niet zo erg!

Dus, we maken allemaal weleens ruzie. Dat is helemaal niet erg. Als je elkaar maar niet in de ruzie verliest en je ook weet hoe je het goed kan maken met elkaar. Nu heb ik wel wat tips maar daar zal ik mezelf in deze blog niet verder over uitweiden! 😉

En hoe zit het bij jullie? Hebben jullie nóóit ruzie of wil het ook weleens escaleren? Ik ben benieuwd wie hier zijn of haar ervaring hierover durft te delen. Het is immers een onderwerp wat niet vaak wordt besproken!

 

Ik liep een trauma op
Persoonlijk

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik kom uit een ondernemingsfamilie.

Ik kom uit een ondernemingsfamilie. Mijn opa had een eigen zaak, mijn vader daarna ook en ook mijn broer werkt voor zichzelf. Terwijl mijn ouders aan het werk waren in de winkel, speelde wij boven tussen de fietsenbanden. Dit was werkelijk een geweldige tijd. Hoe vaak mijn ouders wel niet naar boven zijn gelopen om te vragen of we het rustiger aan wilde doen, is niet te tellen.

Het huis boven de winkel werd te klein en dus gingen we verhuizen. Geen ramp want we eindigde een paar straten verderop in een leuk groter huis. Het was wel even anders. Mijn ouders waren nog steeds aan het werk in de winkel maar wij gingen uit school gewoon naar huis. In de winkel was nu niks meer te zoeken.. In het begin was er een thuisoppas die mij ophaalde van school mij de uren daarna opving. Mijn broers waren al wat ouder dus die gingen hen eigen gang!

Een paar jaar later, mocht ik uit school zelf naar de winkel fietsen, deed ik mijn verhaal bij mijn moeder en aten we samen een koekje en dan ging ik zelf naar huis. Meestal ging ik buitenspelen. Wij zijn dus allemaal erg zelfstandig opgevoed. Mijn moeder zegt weleens dat ik een model kind was. Ik belde zelfs op naar de winkel om te vragen of ik een soepje mocht. Dit was puur voor het idee hoor want ik had er vast al een aantal achter mijn kiezen gestopt! 😉

Hard werken voor je geld, zo zijn wij opgevoed!

Dat je hard moet werken om je geld te verdienen is er bij ons dus zo ongeveer ingeslagen. Een bijbaantje was dan ook de normaalste zaak van de wereld voor ons. En ik, als ik nu terug kijk, heb heel wat bijbaantjes versleten!

Een van de opmerkelijkste bijbaantjes voor mij is dat ik in het ziekenhuis heb gewerkt. Dit was dan ook meteen mijn allereerste baantje met een super goed salaris voor die tijd. Ik moest op zaterdag & op zondag 4 uur lang poetsen en tikte daarmee makkelijker de 300,- euro per maand aan. Iedereen kreeg een eigen afdeling zodat je precies wist wat je moest doen.

De helft van de tijd zaten we midden in het ziekenhuis, op het dakterras tussen de containers, stiekem te roken maar we waren aan het ‘werk’. Mijn angst voor het ziekenhuis was er toen nog niet maar is wel daar ontstaan. Mijn smetvrees trouwens ook, omdat ik vanaf toen wist hoe goed er gepoetst werd in het ziekenhuis! 😉 Gelukkig is dit nu allemaal veranderd.

Mijn afdeling was de hartbewaking. Ik zal de eerste dag nooit meer vergeten. Met veel plezier naar het werk ging ik niet. Ik deed het puur voor het geld zoals de meeste jeugd doet bij een bijbaantje. Hoewel je natuurlijk altijd tegen je baas verteld hoe geweldig leuk je het vindt om maar zolang mogelijk voor hem aan het werk te kunnen.

Ik liep een trauma op tijdens mijn eerste bijbaantje!

Ik liep met een jongen mee die mij de weg wees in het ziekenhuis. Dit verliep prima. Ik kreeg uitleg over de schoonmaakmiddelen en een lijst met wat er allemaal op een kamer gedaan moest worden.

De eerste dag alleen verloopt altijd anders dan je hebt geleerd. Het is nog even zoeken en klungelen naar de juiste werkwijze.

Ik ging een kamer in waar een patiënt op bed lag met allerlei draadjes aan zijn lichaam. Dat is niet vreemd voor een hartbewaking maar op het moment dat ik met mijn dweil onder mijn arm naast de patiënt liep om het laatste stukje van zijn kamer te dweilen, ging het mis.

Er gingen van allerlei piepjes af en binnen no time stonden er minstens 5 artsen in de kamer. Terwijl zij begonnen met een reanimatie stond ik met open mond te kijken. Ik was bang dat ik ergens tegenaan was gelopen met mijn dweil. Gelukkig was dat niet het geval.

Dit had een grote impact op mij als persoon. Ik was 14 jaar en bezig met mijn eerste bijbaantje. Deze jongen is later die nacht overleden. Ik heb daar een trauma aan overgehouden. Vanaf die dag ben ik bang om kamers in te lopen in het ziekenhuis en überhaupt bang om in het ziekenhuis te zijn.

Ik bleef daar werken omdat het zo goed uitbetaalde. Leuk vond ik het niet meer. Merijn moest iedere weekend stiekem met mij mee lopen naar de kelder van het ziekenhuis. Daar moest ik mijn poetskar ophalen maar ik durfde niet meer alleen.

Een tijd daarna werd ik zelf ziek en de angst voor het ziekenhuis alleen maar groter. Ik ben toen gestopt.

Het feit dat de meeste mensen beter worden in het ziekenhuis zag ik toen niet in. Ik associeerde het ziekenhuis vooral met de dood door wat ik daar had meegemaakt.

Ik ben benieuwd wat jullie deden voor je eerste bijbaantje? Heb je daar ook iets traumatisch meegemaakt? Of in een andere situatie? Laat het weten in de comments dan kunnen we ervaringen delen!

Carnaval
Persoonlijk

Een lichtelijke trauma door Carnaval!

Een trauma aan Carnaval omdat?

Een hutje, hutje, hutje op de hei! Tja, volgende week op deze dag zijn de meeste Brabanders volop aan het feestte in de kroeg of in een tent. Ik heb nooit zo heel veel met Carnaval gehad. Ja, op de basisschool vond ik het leuk dat we een ‘lesdag’ minder hadden en we allemaal verkleed mochten komen. ‘Punker’ zijn was toen echt super stoer!

Ik heb stiekem een beetje een trauma aan Carnaval. Natuurlijk wel met een knipoog maar mijn moeder weet op dit moment precies waar ik het over heb.
In een van de klasse op de basisschool moesten we dus verkleed komen en weet je wat ik moest zijn? Ja, moest! Mijn moeder stond er namelijk op.. Chinees! Terwijl mijn vriendjes rondliepen met stoere blauwe, groene en rode haren liep ik rond met een geel gezicht en een chineespakje aan.

Huilen dat ik deed! ik vond het verschrikkelijk. Nu kan ik me beter verplaatsen in de schoenen van mijn moeder. Ik zou James ook liever zien in een kippenpak dan met een witte jas wat volstaat met ‘Yo man!’ of ‘Box ouwe’ of allerlei liefdesverklaringen van meisjes. Maar als Chinees? ik weet niet mam!

En toen werd ik een varken..

Twee jaar was ik varken.. ja echt, varken. En dat was ik vrijwilliger, erg he?! Ik heb geen idee wat mij bezielde.. Vorig jaar heb ik een clownspak gekocht en besloten dat ik dit de komende jaren maar gewoon aan ga doen voor die paar uurtjes dat ik sta te ‘swingen’ op de dansvloer.

Ieder jaar als ik Carnavalsmuziek hoor dan heb ik helemaal zin om los te gaan maar als ik er dan eenmaal ben, begrijp ik niet helemaal waar ik mee bezig ben. Het wordt toch een stuk lastiger om jezelf nuchter te vermaken in een overvolle zatte kroeg. Alcohol drink ik al een tijdje niet meer. Niet persè omdat ik er niet tegenkan m.b.t mijn Crohn maar gewoon omdat ik al een hoop drugs in mijn lijf heb zitten door alle medicijnen! 😉

Lees ook: 10 vragen & feitjes over mij! 

Merijn en ik zitten wat dat betreft wel aardig op èèn lijn. Hij vindt hij ook niet zo spannend en hoeft absoluut niet iedere dag in de kroeg te staan. We willen er wel wàt van de sfeer proeven maar hoe doe je dat eigenlijk met een dreumes erbij?

Carnavallen met je dreumes!

Ja dat is toch Carnavallen op een heel ander kaliber. Waar we eerst niet zoveel om gaven is nu natuurlijk wel leuk, DE optocht! Daarnaast hebben we bekeken wat er allemaal te doen is voor kinderen in de buurt. Ik denk dat James het erg leuk gaat vinden om allemaal verkleden kindjes te zien rond rennen en dansen.

Dus, zijn stoere brandweermanpak is vandaag gekocht. Dan wel via marktplaats aangezien hij het volgend jaar tóch niet meer past maar dat maakt het niet minder leuk. Die bijpassende helm gaat hem sowieso niet worden, ik ken James maar je hebt immers ook brandweermannen die hun haar stoer in de gel hebben, toch? Nou James wel!

Het wordt James zijn eerste echte Carnaval dus ik ben erg benieuwd wat hij ervan gaat vinden. Een paar uurtjes in een kinderdisco lijkt me erg leuk en de optocht gaan we zeker kijken maar verder? Ik denk dat er verder vrij weinig gecarnavalt word voor ons!

Lees ook: Het moederschap heeft mij veranderd?! 

Stop! voordat je reageert moet je weten dat dit stuk absoluut niet racistisch bedoelt is tegenover Chinezen of wie dan ook. Ik hou van Chinezen en van Chinees maar ik was jong en onwetend  Ik wilde gewoon liever punker zijn! snap je? Niet gelijk boos worden dus en lees het met een knipoog nogmaals! 

onzeker zijn
Persoonlijk

Ben ik wel goed genoeg? Faalangst en onzekerheid!

Het deed mij niks wat andere mensen van mij vonden.

Jeetje, wat was ik ‘vroeger’ zeker van mezelf zeg en wat voelt dat heerlijk als ik daar nu op terugkijk. Dat ik mezelf van niemand iets aantrok was wel duidelijk. In de eerste jaren van de middelbare school, liep ik rond met kort paars haar. En geloof mij, mijn haren waren korter als die van jouw vader!

De tijd dat ik daardoor getreiterd werd vond ik niet leuk maar de pesters kwamen nooit dichtbij. Ik heb mezelf, als ik het nu achteraf bekijk, nooit gekwetst gevoelt. Al kreeg ik een miljoen euro, als ik nu zou moeten vertellen hoe mijn pesters eruit zagen zou ik het absoluut niet meer weten.

Ik vond mijn paarse haren en stoere skate- broeken op dat moment geweldig. Het deed mij niks wat andere hiervan vonden. ‘Een halve jongen’, die naam had ik in die tijd en het is niet meer op een hand te tellen hoe vaak ik die opmerking naar mijn hoofd geslingerd kreeg. En ook dat deed mij weinig. Ik leefde mijn eigen leven zoals ik dat wilde. Niemand had daar ook maar iets over te zeggen!

Als er iemand onzeker is, ben ik het wel.

Die zekerheid die ik toen had kan ik mezelf nu niet meer voorstellen. Als er iemand onzeker is over werkelijk alles, dan ben ik het wel. Ik verlang weleens naar mijn oude ik maar die zal nooit meer helemaal terugkomen.

Als jij jezelf lekker voelt in je lichaam, je blij bent met je omgeving, je werk of opleiding en je hebt ook nog een leuke partner werd dit mee aan jezelf vertrouwen. Het begint namelijk bij jezelf maar wat nou als je je eigen lichaam niet meer kan vertrouwen?

Ik denk dat dit de grootste factor is van mijn onzekerheid. Ik werd ziek. Mijn lichaam veranderde en beetje bij beetje verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam. Ik ben iemand die best een tweede kans kan weggeven en heel misschien ook nog wel een derde, met een heel goed argument.

Mijn lichaam heeft wel tien kansen gekregen om beter te functioneren maar het mocht niet baten en dan houdt het een keer op. Het is een kwestie van accepteren dat de situatie is zoals hij is in plaats van vertrouwen dat het beter wordt.

Mijn CV is net zolang als die van James..

Gelukkig heb ik de liefde van mijn leven gevonden die inmiddels ieder litteken op mijn lichaam heeft gezien en beschouwt als een onderdeel van mij. Op dat vlak hoef ik in principe niet meer onzeker te zijn, EH FOUT!

Je moet altijd energie blijven steken in je relatie en vooral als je al even bij elkaar bent is het belangrijk om jezelf leuk aan te kleden voor de ander. Een beetje moeite doen is wel op zijn plaats. We worden er allebei niet blij van om elkaar iedere dag te zien in een lange trui met een afgetrapte joggingbroek daaronder.

Het is heerlijk om af en toe ongegeneerd ’s avonds op de bank te liggen met een joggingbroek maar goed dat ter zijde, je wil er gewoon leuk uit zien! Niet alleen voor de ander, ook voor jezelf. Mijn gewicht speelt daar voor mezelf een grote rol in waar ik onzeker over ben en dagelijks mee worstel.

En dan zwijg ik nog over wat het allemaal geestelijk met je doet. Ik bedoel, mijn CV is net zolang als die van James, die nog geen drie jaar op deze aardbol rondloopt. Ik heb zo vaak een opleiding of werk moeten staken door mijn ziekte. Dit heeft mijn wederom onzeker gemaakt.

Ben ik wel goed genoeg? Faalangst en onzekerheid!

Zal ik ooit een diploma halen? Ben ik wel genoeg genoeg? Waar ben ik nou eigenlijk echt goed in? Lastig want in deze maatschappij is het best belangrijk om een papiertje te hebben. Ja, ik weet heus wel dat je gezondheid daarboven staat maar toch. Waar kan ik nou trots op zijn wat ik helemaal heb afgemaakt?

Mijn moeder zegt dan de gebruikelijke moeder- dingen zoals: Je bent een goede moeder, je staat iedere dag voor James klaar en je hebt je blog waar je veel tijd in steekt en met liefde behandeld.

Oke, daar heeft zij een punt maar er zijn zoveel goede moeders op deze wereld die iedere dag klaar staan voor hun kind. Ik ben dan wel een blogger maar inmiddels zijn die ook vertienvoudigd op het web!

Ik heb een soort faal- angst ontwikkeld. Begrijp ik wel wat er gezegd wordt? Stel ik domme vragen? Straks wordt er aan mij iets gevraagd, wat moet ik dan zeggen?

Gelukkig heb ik zo mijn ‘foefjes’ ontwikkeld die mijn onzekerheid verbloemen. Althans, daar doe ik mijn best voor en ik denk dat dit redelijk goed lukt. Bij mensen die ik nauwelijks ken, kom ik best zeker over. Het tegendeel is waar en ik schaam mezelf hier niet voor. Dit is iets wat mij is overkomen en wat weer langzaam terug moet groeien.

Ben jij onzeker? Herken jij jezelf in mijn verhaal, of juist niet? Laat dit weten! Op deze manier kunnen we elkaar helpen.