Geschreven door mijn meisje Lisa.
Mijn naam is Lisa, ik ben 25 jaar oud en ik vertel over mijn diagnose ADHD.
Ik was nog te klein voor een definitieve diagnose.
Ik was als kind het liefst buiten, op deze manier kon ik mijn energie kwijt. Ik was altijd bezig met van alles en nog wat, een druk beitje en zat nooit stil. Dit tot grote ergernissen van mijn ouders. ‘Lisa, zit nou eens stil. Kun je niet even vijf minuten je mond houden..?’. We hebben hier nooit aandacht aanbesteed, ik was nog te klein om een definitieve diagnose te kunnen krijgen.
Op de middelbare school werd het duidelijker. Ik had vaak moeite om de lessen van 55 minuten vol te houden. Ik had moeite om mezelf te concenteren op de leraar of de les. Het gaat hier vaak mis. Mensen denken dat je daardoor ook minder goed kunt leren maar dat is niet altijd waar. Ik ging met veel plezier naar school en had geen moeite met de lesstof. Toetsen waren dan ook geen probleem, die haalde ik met gemak!
Het werd zo erg dat ik bepaalde dingen uit de weg ging.
Na mijn middelbare school koos ik voor de opleiding Helpende welzijn. Ik wist niet precies wat ik wilde gaan doen. Je zit dan op een leeftijd dat de hele wereld voor je open ligt en het is moeilijk om dan een keuze te maken, wat je de rest van je leven wil blijven doen.
Ik vond het erg lastig om die keuze te maken omdat ik alles leuk vond. Kinderen, oudere, gehandicapte en hierdoor kreeg ik moeite om mezelf te concentreren en op te letten tijdens de lessen.
Ik ging hierdoor dingen uit de weg zoals bijvoorbeeld de kerkdiensten met mijn opa waar ik graag heenging en verjaardagen sloeg ik ook het liefst over. Dit vond ik moeilijk doordat hier heel veel prikkels en geluiden waren waardoor ik onrustig werd en mijn hoofd bleef nadenken tot grote ergenissen van mezelf.
Er moest iets gebeuren. De klachten werden steeds erger!
Het liefst was het de hele dag aan het voetballen op het pleintje of ging ik tennissen hierdoor kon ik mijn energie kwijt en kwam ik tot rust. Dit deed ik soms teveel zodat ik doorsloeg, wekelijks toernooien ging spelen en daardoor mezelf voorbij liep. Dit kon niet de bedoeling zijn. Er moest iets gebeuren.
Ik kreeg moeite met slapen, ging daardoor later naar bed wat ook niet meehielp om mijn ‘denkhoofd’ een beetje tot rust te laten komen. Ik kreeg hier zoveel last van dat ik met mijn ouders ging praten over de situatie. We besloten om mijn telefoon een uur voordat ik naar bed ging niet meer te gebruiken, vanaf een bepaalde tijd niet meer op de computer en je probeert de gekste dingen om maar van die klachten af te komen.
Niks hielp en heb zo nog een aantal jaar aangemodderd tot dat ik, toen ik al een jaar of 20 was, via de huisarts werd doorgestuurd naar de jeugd riagg om eventuele diagnose te kunnen stellen.
Eindelijk een diagnose, ADHD.
Ik heb veel gesprekken gehad met psychologen, psychiaters en een maatschappelijk werker waar ik de nodige testen, onderzoeken en vragenlijsten moest ondergaan. En toen kwam de diagnose, ADHD.
Als de diagnose is gesteld ben je er nog niet. Helaas kreeg ik nog meer testen en gesprekken maar vanaf toen alleen maar met de psychiator.
Het plan was om mij medicijnen te geven waardoor ik meer rust kreeg in mijn hoofd zodat er weer ruimte was om mezelf te kunnen ontwikkelen en beter met bepaalde situaties om te leren gaan. Ik kreeg Ritalin. Een bekend medicijn ‘tegen’ ADHD.
Medicijnen tegen ADHD.
Mijn ouders vonden dit moeilijk. Mijn buurjongen had hiervan nare bijwerkingen dus wij stonden er niet helemaal achter. Er was weinig keus want op deze manier verder gaan was voor mijn geen optie meer. Ik besloot het te proberen.
Helaas hielp dit niet. Integendeel. Ik sliep niet meer, ik werd vermoeider dan ik al was door mijn denkhoofd en ik at heel slecht. Dit kon niet de bedoeling zijn maar wij besloten het de tijd te geven. Mijn lichaam moest hier vast nog even aan wennen voordat het beter zou worden. Een week of vijf heb ik Ritalin gebruikt maar het werd alleen maar slechter. In overleg met mijn psygiater ben ik gestopt met deze medicijnen.
Ik was ondertussen een jaar verder en was bijna klaar met mijn opleiding Verzorgende IG. In deze drie jaar tijd ben ik erachter gekomen door mijn stages dat ‘werken en leren’ beter bij mij past. Op deze manier had ik afwisseling en kon ik mezelf beter concenteren op de lesstof.
Ik had alles geprobeerd, niks hielp en uiteindelijk kwam ik terecht bij een Homeopaat.
Het ging dus wel wat beter nu ik wist wat er bij mij paste. Ik had het leuk en deed mijn ding. Ik had nog wel een medicijn nodig was mijn ADHD nog iets zou verminderen. Ik heb allerlei medicijnen geprobeerd maar dit hielp bij mij niet zoals de bedoeling was en uiteindelijk kwam ik bij een Homeopaat terrecht.
Deze onderzocht mij en deed wat testjes. Ik kreeg drie korreltjes om mijn ADHD onder controle te houden, 10 druppels na het eten om goed in slaap te kunnen vallen en dat worp zijn vruchten af. Het ging een stuk beter met mij na die tijd en ik denk door de leeftijd, kreeg ik steeds meer controle over mijn ADHD en kan dit uiteindelijk nu zelf in de hand houden zonder medicatie. Maar die druppels en korrels zitten in mijn achterhoofd!
Mijn ADHD struggles.
Ik struggle soms met het feit dat mensen anders denken dan ik. Het is lastig om dit te verwoorden maar het relativeren van dingen vind ik lastig. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat als mensen bepaalde moeilijke woorden gebruiken ik over heel iets anders ga nadenken dan waar het over gaat en op dat moment relevant is.
Als ik op een feestje ben waar veel mensen zijn verlies ik soms het overzicht. Ik kan mezelf dan moeilijk concentreren op een gesprek omdat ik allerlei prikkels krijg die dan op dat moment gebeuren. Dit is vervelend want eigenlijk wil ik op dat moment gezellig blijven doorfeesten maar mijn hoofd zegt, HO STOP!
Rust en regelmaat is belangrijk bij een ADHD-er.
Rust en regelmaat, je hoort het vaker als je over baby’s of kinderen praat maar ook een ADHD-er heeft hier ontzettend veel baat bij. Mijn hoofd heeft meer rust bij regelmaat. Ik weet dan wat er gaat gebeuren, wat de planning is en daarover hoeft mijn hoofd dan niet meer na te denken.
Dit is mijn verhaal en ervaring. Dat wil niet zeggen dat medicijnen voor ADHD nooit werken. Bij mij was dit het geval maar dat is lang niet zo bij iedereen. ADHD werkt bij iedereen anders en daarvoor moet je een manier vinden die bij je past!
Ik ben blij dat Lonneke mij soms kan helpen bij het relativeren. Dit laat mij zien dat het soms veel makkelijker of anders is zoals in mijn malende denkhoofd. Ik heb inmiddels de handvaten gekregen om te weten dat ik hier prima mee om kan gaan. Ik kan alles met soms een kleine aanpassing hier en daar!
Heb jij ADHD? Ik ben benieuwd wat jouw klachten zijn en waar jij tegen aanloopt. Laat het weten in de comments.