Alle onderzoeken van dit jaar!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog schreef maar dat betekend helaas niet dat ik geen afspraken heb. Iedere dag moet ik wel ergens heen en dus iedere dag word ik geconfronteerd met mijn ziekte(s). Ik moet óf naar de fysio óf naar Blixembosch óf naar..
Afgelopen woensdag had ik een gastroscopie op de planning staan. Dit was het allerlaatste onderzoek van 2013 en dan heb ik geloof ik bijna alles gehad:’mijn’ psycholoog óf ik heb een afspraak/onderzoek/uitslag in een van de twee ziekenhuizen.
Ik vind het niet erg hoor, het is immers voor een goed doel maar ik ben er nu wel klaar mee! Ik zal enorm blij zijn als ik aankomende maandag mijn laatste ziekenhuis afspraak heb en daarmee het ziekenhuisproces van 2013 naast mij neer kan leggen. Pff, ik werk dan wel niet meer maar het voelt toch alsof ik vanaf maandagavond ook een beetje vakantie heb! één weekje maar hoor want vanaf 7 januari begint alles weer 🙂
MRI-scanCT-Scan
Dexa-Scanfoto’s maken
Endoscopie
GastroscopieOogechoECG-scan
Narcose tandarts
Electrofysiologie
Gezichtsveldonderzoek
Ontlasting kweek
BloedonderzoekPsycholoogFysiotherapie
Ik verbrand al mijn ziekenhuis afspraken.
Vanaf augustus 2013 t/m aankomende maandag heb ik 38 ziekenhuisbezoeken achter de rug in het UMC én dan vanaf januari t/m augustus 24 ziekenhuisbezoeken in omgeving Geldrop. Waarom weet ik dit zo precies? Nou, ik heb ze geteld, bewaard én gekopieerd zodat ik ze met oud en nieuw allemaal kan verbranden! 🙂 Tja wat zal ik zeggen? Ik zal d’r wel sterker uitkomen of zoiets.
Het begon dinsdagavond. Ik werd zenuwachtig maar gelukkig had ik afleiding bij mijn ouders. We speelde Kolonisten van Katan, het werd later en later en ik mocht vanaf 00:00 niets meer eten, drinken of roken i.v.m het onderzoek, gelukkig won Merijn om 23:45 en
reden we snel naar huis. Ik wilde in slaap gevallen zijn voor ik dorst zou krijgen ^^ en dat was gelukt. Of ja, ik lag in ieder geval in bed en struinde Google af naar: ervaringen gastroscopie. Dom, dom, dom want op internet lees je vaak horror verhalen en iedere situatie is anders, je gaat je zorgen maken om iets wat ‘misschien’ wel mee gaatvallen. Want je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren!
Onderweg naar het ziekenhuis!
07:45 reden wij (mijn moeder en ik) aan naar het UMC. De afspraak stond gepland om 09:55 maar we reden extra vroeg aan i.v.m files op de weg. Al zingende reden we de parkeergarage in, heerlijk die afleiding. We liepen naar dezelfde afdeling waar ik de vorige
keer het endoscopie- onderzoek had gehad, de plek waar ik het liefst nooit meer wilde komen maar goed, wat moet dat moet! We namen plaats in de wachtkamer.
Wachtkamers zijn écht verschrikkelijke ruimtes.. je zit daar, zenuwachtig te zijn en te wachten tot je eindelijk naar binnen wordt geroepen, tussen de zelfde zenuwachten- mensen dus ’t stinkt daar zoiezo naar zweet, het is klein en benauwd en als je naar het toilet moet, moet je altijd nadenken of dat wel slim is, want misschien roepen ze je naar binnen terwijl jij nog op het toilet zit. Dan liggen daar van die ‘leuke’ boekjes van minstens een half jaar oud, allemaal oud nieuws zoals ‘Prins Friso is overleden’ of je leest juist boekjes met ziekenhuistermen en dan gaat het meestal over enge ziektes zoals kanker etc
en je wordt toch gedwongen iets te lezen want je bent aan het wachten en je hebt geen 3g verbinding om Candy Crush te spelen of om je Facebook statussen te bekijken.
Neem maar plaats op het achterste bed!
‘Mevrouw de Win?’
‘Ja!’
Ik was blij dat ik eindelijk uit die wachtkamer mocht lopen.
‘Neem dat achterste bed maar, ik kom er zo aan’
Ik trok mijn schoenen uit en nam plaats op het achterste bed.. eigenlijk weer een soort van wachtruimte maar dan met verschillende net- uit- narcose- mensen om je heen en dat is ook niet alles! Naast mij kwam een man te liggen die de gastroscopie nét achter de rug/keel had, hij trok zijn schoenen aan en liep weg. Hmm.. ik twijfelde al de hele ochtend of ik wel of geen roesje zou nemen. Mijn vader en Merijn vonden van wel en mijn moeder liet het aan mij over.
‘Zo dan gaan we nu het infuus aanbrengen’
Ik praat voor ik nadenk, dat heb ik van mijn moeder en dit was zo’n moment.
‘Nee hoeft niet, ik wil geen roesje’
‘Oh wat goed, de technieken zijn allemaal verbeterd dus het is goed te doen’
Liever een gastroscopie dan een coloscopie!
‘Hey Lonneke, ben je er weer?’ zei de assistente
‘Helaas wel’
‘Waar is je moeder?’
Tja, het endoscopie onderzoek verliep niet helemaal soepeltjes en ik eisten dan ook dat mijn moeder mee ging. Ik kan dat moeilijk uitleggen maar dat onderzoek is bij mij nog nooit pijnloos verlopen en als ik het heb over pijn, dan bedoel ik 40 minuten schreeuwen van de pijn. Ik heb daar ondanks mijn leeftijd écht mijn moeder of vader bij nodig. Zij denkt waarschijnlijk dat ik een kleinzerig persoon ben die voor alles bang is en het liefst bij ieder onderzoek de hand van mijn moeder vast houd. HA, dat is ook zo maar dát liet ik natuurlijk niet blijken. Nee, ik had mijn ademhaling goed ondercontrole en behalve mijn klamme handen was er niets aan mij te merken!
‘Mijn moeder zit de wachtkamer’
Aangekomen in ‘operatiekamer’ legt de assistente het onderzoek nog even uit en eindigt met:
‘Het komt wel goed, ik ga je steunen en je krijgt straks nog een roesje’
‘Ik wil liever geen roesje, want dan mag ik straks meteen naar huis toch? en het duurt niet zolang, of wel?
‘Klopt als je geen roesje neemt dan mag je direct naar huis en het onderzoek is zo afgelopen’
‘Wie doet het onderzoek eigenlijk?’
‘Dokter S, ken je die?’
‘Hmm.. Nee’
‘Had je liever een andere gehad?’
‘Ja, mijn eigen arts’
Niet omdat ik daar nou zo’n vertrouwensband mee heb opgebouwd maar misschien meer omdat ik wilde laten zien: ‘Kijk, ik kan ook gewoon normaal reageren bij ’n onderzoek’ Ik had het gevoel iets te moeten bewijzen..
Gastroscopie met of zonder verdoving?
De arts kwam binnen lopen en sprak Engels en gebrekkig Nederlands..
‘Ik kan nu geen Engels praten’ zei ik in het Nederlands
Hallo, ik was stik zenuwachtig en mijn Engels is ziezo al niet JE van HET, laat staan in deze situatie..
‘Lonneke, wil je een keelverdoving?’
‘Is dat slim?’
‘Het is echt heel vies maar het helpt wel tegen de pijn in je keel’
Ik vind het al heel stoer van mezelf dat ik geen roesje wilde dus besloot ik om die keelverdoving toch maar wél te doen. Ze spoot de keelverdoving achter in me keel en ze had niets te veel gezegd. Jeetje, het smaakt naar een chemische banaan en mijn keel werd direct dik, niet echt natuurlijk maar dat voelde zo.
De assistent legt mij in de juiste positie en ik wilde plotseling dol graag in die bezweette wachtkamer zitten, lekker veilig, bij mijn moeder!
‘Zullen we beginnen?’
‘Nee, want nu is mijn keel helemaal dik, daar past echt geen slang meer bij hoor’
‘Dat komt wel goed, we gaan rustig van start en ik houd je hand vast’
‘Gaat het?’
Nee natuurlijk niet, ik lig hier met een dikke keel, een ranzige smaak, klamme handen én er gaat zometeen een dikke slang door mijn keel naar mijn slokdarm, maag en twaalfvingerige darm.
‘Ja hoor’
‘Dan gaan we beginnen’
‘Nee wacht, ik wil mee kijken, kan dat?’
Ik was duidelijk aan het tijdrekken maar ik geloof dat ze dat niet door hadden.. Het scherm werd voor mijn neus geplaatst zodat ik alles goed kon zien.
‘Daar komt die’
Kokhalzen tijdens het onderzoek is normaal!
De slang werd door mijn keel geduwd, terwijl ik probeerde mijn ademhaling ondercontrole te houden kneep ik de hand van de assistent helemaal fijn.
‘Lonneke, haal eens twee keer diep ademen?’
Ik probeerde mezelf, door het kokhalzen heen, te consenteren op het scherm. Het leek alsof ik heel aandachtig mee keek maar mijn gedachte dwaalde af. Wat een oneerbiedig onderzoek is dit eigenlijk.. Je ligt in een positie dat je geen kant op kan en de eerste paar minuten geven het gevoel alsof je stikt.. Na die eerste paar minuten gaat het redelijk, de assistente legt uit waar de slang op dat moment is, geeft tussendoor complimentjes en zegt wat er te zien is.
‘Je doet het ontzettend goed, het is bijna klaar, we zijn al op de terug weg’
De terugweg is even vervelend omdat de slang moet draaien maar ‘pijn’ is een groot woord. Het is prima te doen en ik ben enorm blij als de slang eindelijk uit mijn keel wordt verwijderd.
Ik heb het goed gegaan. Viel het mee of tegen?
‘Je hebt het super goed gedaan Lonneke’
Ik knikte met mijn hoofd omdat ik moest boeren zodra ik ging praten.
‘Er zitten kleine ontstekingen in je slokdarm en daarom schrijf ik maagtabletten voor’
‘Oké, mag ik nu gaan?’ zei ik boerend.
‘Ja’
Ik was helemaal niet bezig met het feit dat er kleine ontstekingen te zien waren. Ik was meer bezig met het feit dat ik nu gewoon zonder gedoe naar huis mocht! Met een glimlach van oor tot oor liep ik met mijn schoenen half aan richting de wachtkamer. Mijn moeder sloeg haar arm om mij heen en zei: ‘Je bent er vanaf meid, ik ben trots op je!’ ik twijfelde nog om te gaan huilen maar ik besloot het niet te doen, ik vergat helemaal te zeggen dat er wat ontstekingen te zien waren maar gelukkig kwam de arts dit zelf ook nog even vertellen.
De ontstekingen zijn zo weinig dat ik dit eerst ga overleggen met jouw eigen arts’
‘Oke, dan gaan we nu lekker naar huis’
‘Ze heeft het heel goed gedaan, mevrouw!’
‘Ja, ik ben trots op haar!’ zei mijn moeder.
‘Nou is het genoeg met die complimentjes, we gaan!’
‘Bedankt hoor, Dag’
‘Dag’
In de auto op weg naar huis heb ik mijn moeder precies verteld hoe mijn slokdarm, maag en twaalfvingerige darm eruit ziet van binnen. Ik was zo ontzettend opgelucht en blij. Eindelijk naar huis, yes!
Nu, één dag na het onderzoek heb ik af en toe nog flinken buikkrampen. Maar over het algemeen gaat het prima!
Mijn pad gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn ook mooi !