Met pijn en moeite heb ik mijn middelbare school afgemaakt.
Studeren is voor mij een gevoelig onderwerp. Het is iets wat ik heel graag had gedaan maar helaas niet mogelijk was. De middelbare school heb ik met pijn en moeite kunnen afronden. In mijn examenjaar kreeg ik buikklachten die op dat moment onverklaarbaar waren. Het begon met Pfeifer en een voedselvergiftiging maar achteraf denk ik dat de ziekte van Crohn zich toen al had genesteld in mijn darmen.
In mijn examenjaar was ik veel ziek. Niet van het spijbelen want ik was in dat opzicht een brave leerling. Ik was ook echt toe een nieuwe vervolg studie. Helaas heb ik die opleiding na opleiding moeten afbreken omdat ik teveel ziek was en het niet meer kon opbrengen om naar school te gaan volgens lesrooster.
Mijn droombaan vloog als sneeuw voor de zon voorbij.
Sport en Bewegen was het pijnlijkst. Dit was de opleiding die ik volgde toen ik uiteindelijk de diagnose kreeg. Ik was al wat ouder, bijna 18 maar de ziekte van Crohn bleek al teveel van mijn darmen te hebben aangetast waardoor het onmogelijk was voor mij om door te gaan met deze studie. Met veel verdriet heb ik toen afscheid moeten nemen van mijn droomopleiding en droombaan.
Ik heb goed nagedacht over verschillende opleidingen want er moest een studie komen die ik kon afronden. Niet voor mijn ouders maar voor mezelf. Ik wilde studeren, leren, nieuwe mensen ontmoeten en een diploma behalen. Precies hetzelfde als leeftijdsgenoten. Ik wilde niet anders zijn, niet in dat opzicht.
Helpende bol 2x, helpende bbl, sport en bewegen en toen besloot ik om de VAVO te gaan doen. Dit leek mij een goede oplossing om alsnog mijn algemene kennis te verbreden en daarnaast een hoger VMBO diploma te behalen om vervolgens een niveau hoger te kunnen kijken op het MBO.
Het gevoel van falen werd steeds sterker.
Ik had immers al zoveel opleidingen gedaan waardoor mijn kennis zich verbreden maar ik door mijn ziekte steeds opnieuw moest beginnen. Het nadeel aan die periode was dat ik mijn ziekte nog niet helemaal geaccepteerd had. De beroepen die ik later wilde uitoefenen waren allemaal opleidingen waarin het fysiek voor mij veel te zwaar werd.
Het gevoel van falen werd steeds sterker. Mijn zelfvertrouwen daalde tot onder het 0- punt en dit werd versterkt door de diploma- uitreikingen van medeklasgenoten. Dat deed pijn. Wat had ik daar graag gestaan met een diploma in mijn handen. Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Ik ben gaan werken in de zaak van mijn broer en vanuit daar kreeg ik een top- baan aangeboden. Helaas heeft dit maar zes maanden geduurd. Een longontsteking was geen probleem. Ik bleef dan echter wel thuis maar zat wel te werken. Ik wilde mezelf perse bewijzen, tegenover de buitenwereld maar vooral tegenover mezelf.
Een burn- out was dichterbij dan ik had verwacht.
Dit liep niet zoals ik wilde, een burn- out was dichterbij dan ik dacht. Mijn leven bestond op dat moment alleen nog maar uit werken en slapen want voor andere dingen had ik geen energie meer over. Dat is niet de bedoeling van het leven, denk ik. Werken is belangrijk voor je sociale contacten, voor je eigenwaarde, voor de centen niet te vergeten maar bij mij zat hier veel meer achter.
De opleidingen die ik heb gevolgd waarin ik mijn diploma steeds opnieuw niet kon behalen, zorgde ervoor dat nu ik werk had, mezelf dubbel wilde bewijzen. Mijn linkeroog begon te ontsteken. Opnieuw wist niemand wat er aan de hand was. Ik kon niets meer zien, liep dagen lang met een zonnebril op omdat ik het licht niet kon verdragen en belandde in de ziektewet.
Op dit moment ben ik afgekeurd en ontvang ik een uitkering. De eerste jaren zorgde dit voor rust. De tijd van het zoeken naar een opleiding of baan om geld te verdienen was voorbij. Ik had eindelijk tijd om mezelf op te laden maar tegelijkertijd was ik aan het vechten voor mijn gezondheid. De diagnoses vlogen naar mijn hoofd. Ik had in die tijd pas echt de tijd om mijn ziekte te accepteren en in te zien dat ik niet meer alles kan. Fysiek gezien.
Er is nog steeds een felle drang om naast mijn strik- diploma en zwemdiploma een ander diploma te behalen. Ik ben momenteel aan het kijken of ik wellicht iets verder kan komen middels een thuisstudie maar wat en hoe weet ik nog niet precies. Ik ben blij met mijn vrijwilligerswerk en mijn blog waar ik een hoop voldoening uit krijg!
1 reactie
Toch, Lonneke, mag je een uitkering ontvangen. En dat is aan de andere kant ook een soort van beloning. Een beloning voor de pogingen die je hebt ondernomen om ten koste van veel energie iets te bereiken. Dat het niet je droom was die uitkwam dat is een domper.
Je hebt nu een kind van een lieve man en bent partner van een lieve vrouw. Alle reden om toch een beetje blij te zijn.
Ik herken jouw verhaal hoor! Ik heb ook mijn droom niet kunnen volgen en daardoor werd mijn leven langzaam een hel. En dat is het nog. Geen uitkering, nooit gehad, stomme buren die niet snappen dat ook al zie je er te gek uit je toch doodziek kan zijn. Kinderen die niet begrijpen dat vermoeidheid het grootste deel van je leven uitmaakt en veel meer shit. Toch heb ik diverse opleidingen gedaan. Meestal geen examen gedaan want dan lag ik weer in het ziekenhuis. ( bij 40x ben ik gestopt met tellen, he?) maar ik noem de cursussen en misschien brengt je het op een idee.
Kinderverzorging en opvoeding, kinderpsychologie, homeopathie, natuurgeneeskunde, orthomoleculaire voeding, Romeinse geschiedenis, oud -Griekse filosofie, Romeinen in Nederland, deelstudie archeologie, geschiedenis van de geneeskunde, uitvaartverzorger, 2 jaar theologie bij een rabbijn, startcursus Hebreeuws. Verder heb ik ook nog een eigen bedrijfje gehad gedurende vijf jaar. Heb bij Maurice de Hondt gewerkt, in de uitvaartverzorging en zoals errder al genoemd trouwambtenaar. Als hobby heb ik mijn kooikerhondjes en mode zelf maken in een groep leuke meiden en dames.
Gister lag ik nog aan het infuus Vedolizumab. Vannacht kreeg de oudste hond een epileptische aanval. Straks rond ik weer een stapel rekeningen af en rubriceer ze. En die moeten weer naar de scheidingsadvocaat.
Lonneke, ik ben verdorie 66. Loop soms te janken als een gek, ben terneergeslagen door een lullig huwelijk, incl lichamelijke en psychische mishandeling. Probeer jij er in ieder geval iets beters van te maken dan dat ik op dit moment ervaar.
Ik heb aan jou een vraag: lees je wel de reacties? Ik zie je er nooit op terugkomen. Dat zou wel erg fijn zijn. Ik heb geen Facebook en twitter niet. Want daarvoor heb ik geen tijd en het lijkt me verslavend. Groeten, Gre.