Mijn ziekenhuisleven zal nooit stoppen.
Een tijdje geleden heb ik op LonnekeFilmt een video gepost waar ik een longfoto moest laten maken. Dat was best schrikken. Ik kwam op dat moment in het ziekenhuis op controle bij de MDL- arts voor de ziekte van Crohn.
Ik heb er op dit moment wèèr een nieuwe arts bij en dat vind ik vreselijk! Ik vraag mezelf vaak af wanneer mijn ziekenhuisleven stopt. Ik denk nooit. Eigenlijk weet ik wel zeker dat het nooit stopt. Alles wat ik heb is chronisch en zolang hier nog geen goed medicijn voor is, zal mijn ziekenhuisleven nooit stoppen.
Het valt mij zwaar.
Het is wat het is maar het valt mij tegenwoordig zwaar. Het is allemaal zoveel waar ik mee moet dealen. Mijn lichaam is toe aan rust, helaas is rusten geen optie. Als ik eerlijk ben is James mijn redding geweest. Hij is de reden dat ik ’s ochtends opsta en hij is vooral de reden dat ik iedere keer naar het ziekenhuis rijdt om moeilijke beslissingen te nemen en pijnlijke onderzoeken te ondergaan.
Opgeven kan niet. Ik kan het niet ‘even laten’ voor wat het is want er wandelt hier in huis de mooiste dreumes van de wereld rond die zijn moeder nodig heeft.
Het moederschap heeft mij een soort van ‘functie’ gegeven. Het is tenslotte een fulltime baan. Je krijgt er niet voor betaald maar je bent er 24/7 mee bezig en zelfs als James er niet is, denk ik nog aan hem. Ik bedenk mezelf nu ineens dat je wel betaald wordt, iedere dag zelfs, doormiddel van ontzettend veel liefde van je eigen vlees en bloed.
Angst en onzekerheid als je chronisch ziek bent!
Ik had het graag anders gezien. Ik was liever die fitte moeder geweest die iedere activiteit mee kan doen met haar kind. Helaas moet ik soms keuzes maken. Ik zal vast ooit de verkeerde keuzes maken maar alles doe ik uit liefde. Liefde voor mijn kleine grote lieve mannetje, James.
Het is pijnlijk als er weer een negatieve uitslag uit het ziekenhuis komt rollen. Net als nu. Ik moet opnieuw naar een nieuwe arts. Dit keer de longarts. Ik ben benieuwd wat er te zeggen valt over mijn longen. Ik adem nog, dus er kan niet veel mis zijn, toch?
Angst en onzekerheid. Dat is het ergste van chronisch ziek zijn. De fysieke pijn is gek genoeg het gene waar je best aan kunt ‘wennen’. Je leert er op een bepaalde manier meeleven.
Huilen mag. Dat is een emotie wat net zo goed bij het leven hoort als lachen. Ik ben blij dat ik nu kan huilen. Niet altijd hoor maar het gaat een stuk beter dan een jaar of acht geleden. In deze tijd kon ik moeilijk met dit soort ziekenhuis- emoties omgaan. Gelukkig weet ik nu dat huilen bij het leven hoort en ik heb me laten vertellen dat vrouwen zelfs mogen huilen, zonder reden!
De mens heeft altijd ‘iets’ nodig om voor te vechten.
Ieder huis heeft zijn kruis. Ben je rijk? Dan heb je geen relatie. Heb je een relatie? Dan ben je ziek. Ben je rijk en heb je een relatie? Dan kun je geen kinderen krijgen. Kun je wel kinderen krijgen? Dan heb je niet voldoende geld. En zo heeft de mens altijd iets nodig om voor te ‘vechten’. Als je datgene wat je graag wil hebt bereikt, komt er vast weer een volgende berg die je moet beklimmen.
Het houdt nooit op en dan is de vraag, ben je gelukkig?
Ik zou veel anders willen maar dat betekent niet dat ik niet gelukkig ben. Absoluut wel. Ik blijf door knokken tot alles in remissie is. Opgeven is geen optie, ik ben moeder! Het is soms lastig maar dat is dan weer goed voor mijn eigen ontwikkeling. Ik ben van mening dat er altijd een oplossing is en zo niet, is er altijd een weg om je geluk te behalen.
Volg je hart, want dat klopt. Heb jij bepaalde angsten of onzekerheden nu je chronisch ziek bent? Hoe ga jij hiermee om? Kan je jouw gevoelens makkelijk uiten of vind je dit lastig?
Geen reacties