De wachttijd van adoptie.
Ik kijk iedere dinsdag met smacht naar het programma: ‘Met open armen’. Dit is een programma wat gaat over ouders die om een of andere reden geen kinderen kunnen krijgen. Zij kiezen voor adoptie. Ik vind het een prachtig programma om te kijken en zit standaard huilend voor de televisie.
Het lijkt mij op de eerste plaats vreselijk dat jezelf geen kinderen kunt krijgen. Het is een moeilijk besluit om tot adoptie over te gaan. Je wil in eerste instantie vaak samen met je partner een kindje krijgen. Er zijn ook mensen die, ondanks zij zelf zwanger kunnen worden, willen adopteren om een kind een betere toekomst te geven.
De wachttijd van adoptie kan ontzettend lang zijn. Dit hangt van veel factoren af en over het algemeen geldt dat de wachttijd voor jonge gezonde kinderen langer zijn dan de wachttijd voor oudere kinderen of kinderen met speciaal need. Speciaal need zijn kinderen met een ziekte of beperking.
Er hangt een vors prijskaartje aan adopteren.
Je wordt helemaal gescreend en aan dit alles hangt een vors prijskaartje. Dit is ook weer afhankelijk van de keuze van het land, de vergunninghouder, de kosten van eventuele medische onderzoeken en behandelingen. De adoptiekosten, de tolk, de reis, verblijfkosten en ik kan nog wel even doorgaan. Het is niet niks, je moet er financieel goed voor staan om een kindje te adopteren.
Het programma laat zien vanaf het moment dat alles doorgaat. Ik geloof best dat mensen dit frustrerend vinden om naar te kijken. Je komt immers niet zomaar door die screening. Het is een proces waarin geheid tegenslagen om de hoek komen kijken. Een lange onzekere tijd dus!
Als ik naar dit programma kijk dan bewijst het meer dan ooit dat je kan houden van een adoptiekindje alsof het je eigen kind is. Dat klinkt logisch maar veel mensen hebben hier struggels mee. Het is fantastisch om te zien hoe dit proces verloopt en tegelijkertijd moeilijk om te zien hoeveel kinderen daar leven en hoe.
Hoe groot is de moederliefde van een moeder die haar eigen kind afstaat?
Hoe groot is de moederliefde van een moeder die haar eigen kind afstaat? Dat is de grootste nachtmerrie van iedere ouder. Zij gunt haar kind een betere omgeving desnoods met andere ouders.
De laatste aflevering was heftig. Een kindje van twee die opgehaald werd in China. Het was aandoenlijk om de peuter van twee, de kamer binnen te zien lopen, niet wetend wat er gaat gebeuren en naar mensen gaat die hij nog nooit heeft gezien.
Op de eerste plaats is het sneu, het kind in kwestie heeft er niet voor gekozen en het angstig om niet te weten wat er gaat gebeuren. De nieuwe ouders niet eens te verstaan!
Ik schreef ooit een artikel over het feit dat Merijn en ik zolang bezig waren om James in elkaar te knutselen. In die tijd hebben we veel nagedacht over adoptie. Het hele proces en het gebrek aan genoeg financiële middelen om het voor elkaar te boxen, heeft ons er toen besluiten dat dit voor ons een gepasseerd station is geworden.
Heb jij er ooit over adoptie nagedacht? Of er over moeten nadenken?
4 Reacties
Toen wij aan het ivf gebeuren begonnen. Hadden wij het wel over adoptie gehad, nou moet ik eerlijk bekennen dat wij dat dus ook niet kunnen betalen, maar vooral wilde wij echt een kind van onszelf. Zwanger zijn. Desnoods met een donor eicel of zaadcel. Maar zelf gedragen. Mij lijkt het heel moeilijk om een band op te bouwen met zo’n kindje van 2 jaar. Maar echt meer dan respect en super knap van de mensen die het wel doen
Precies, dat is de pest! Wij hadden het ook nooit kunnen betalen en dat terwijl als je straat arm bent en je een kind krijgt (in Nederland) je ook prima door het leven kan gaan. Je hoeft niet rijk te zijn om een kind op te voeden maar ik begrijp wel dat er kosten aan verbonden zijn.
Wij hebben het gesprek over adoptie niet gehad. Toen ons verteld werden dat het niet op de natuurlijke manier zou lukken hebben we het over ivf enzo gehad, en eventueel donorzaad kwam ter sprake, heel even, mijn man die wilde daar nog niet aan denken en eerst kijken hoe het ging.
Achteraf niet nodig geweest.
Wel denk ik dat ik echt wel open zou staan voor de adoptie van een kindje. Waarschijnlijk komen wij nooit in aanmerking omdat het zo vreselijk duur is!
Wat ‘fijn’ dat het uiteindelijk niet nodig is geweest om daarover na te denken. Het is jammer dat het zo vreselijk duur is aangezien je niet over bergen geld moet beschikken om je kind gelukkig te maken of op te voeden. Adoptie blijft een mooi iets!